Liefdesverhaal overtuigt niet, maar de boodschap des te meer

Annabel Monaghan debuteerde met haar feelgoodroman Nora schrijft haar eigen verhaal in 2023. De Nederlandse vertaling verscheen een jaar later en inmiddels is het tijd voor een nieuwe titel. Ik zie je volgende zomer werd vertaald door Erica Feberwee.

Mensen zeggen wel eens dat je eerste liefde speciaal is en dat je deze nooit zult vergeten. Dat lijkt te kloppen voor Samantha (Sam). Ze is inmiddels dertig, heeft een goede baan en een verloofde. Als ze samen met hem op weg is naar het strandhuis van haar familie op Long Island, in de buurt van een mogelijke trouwlocatie, blijkt dat ze het verleden misschien nog niet helemaal achter zich heeft gelaten.

Ik zie je volgende zomer bevat twee tijdlijnen. Het opent met de gebeurtenissen in het heden, maar al gauw neemt Monaghan de lezer mee naar het verleden. Daar ziet de lezer door de ogen van zowel Sam als jeugdliefde Wyatt hoe de twee langzaam naar elkaar toe groeien. Van de eerste ontmoeting, naar een vriendschap en uiteindelijk een stelletje.

Sam’s huidige tijdlijn wordt geschreven in het ik-perspectief, terwijl er voor de gebeurtenissen in het verleden is gekozen voor de derde persoon. Het verschil in perspectief zorgt voor een afstand tot de gebeurtenissen in het verleden. De veelal korte hoofdstukken versterken die afstand alleen maar. De losse fragmenten slagen er niet in om een allesoverheersende liefdesrelatie neer te zetten. Hoewel er meerdere keren benadrukt wordt dat het toch echt meer was dan een simpele puberliefde is dit wel het beeld dat er geschetst wordt.

Handelingen en omgevingen worden tot in de kleinste details beschreven. Hierdoor lijkt het alsof je een goed beeld van de situatie hebt, maar dit valt toch tegen. Er is namelijk vooral aandacht voor bijzaken en weinig voor de hoofdlijnen van het verhaal. Bovendien ligt het tempo erg laag. Er gebeurt weinig en het verhaal kabbelt maar een beetje voort.

De personages voelen tweedimensionaal aan. Allemaal krijgen ze één, soms twee, eigenschappen mee en daar moeten ze het mee doen. Dat maakt het voor de lezer lastig om een band op te bouwen of mee te leven. Ook de onderlinge verstandshoudingen komen hierdoor niet goed uit de verf. Hoe hecht is Sam bijvoorbeeld met haar familie? En waarom zijn zij en haar verloofde überhaupt een stel?

Ik zie je volgende zomer mag dan wel een liefdesroman zijn, de liefde is zeker niet het enige thema dat voorbij komt. De auteur besteed ook aandacht aan veranderende gezinsdynamiek en volwassen worden. Daarnaast speelt ontdekken waar je gelukkig van wordt en leren kiezen voor jezelf een belangrijke rol. Het mag soms dan een beetje voorspelbaar zijn, het zorgt wel voor de nodige afwisseling in het verhaal.

Op het gebied van de liefde weet Ik zie je volgende zomer niet te overtuigen. Dit komt vooral door het gebrek aan chemie tussen Sam en beide heren. De uitwerking van de andere thema’s en met name de algemene boodschap om te kiezen voor je eigen geluk zijn de redding van het verhaal.