Voldoet niet aan verwachtignen

Er zijn drie jaar verstreken sinds zijn 17-jarige dochter is verdwenen. Lelle had haar ’s ochtends afgezet bij de bushalte, maar ze is nooit op de bus gestapt. Al die tijd is Lelle op zoek geweest naar zijn dochter, maar hij heeft haar nog niet kunnen vinden. Wanneer er wederom een meisje verdwijnt lijkt er eindelijk schot in te komen.

Naast Lelle volgen we ook de tiener Meja. Ze woont samen bij haar moeder die het veel te druk heeft met haar eigen leven. Zij is eigenlijk een veel interessanter personage dan Lelle. Waarbij het Lelle iets ontbreekt aan diepgang is deze bij Meja beter aanwezig. Haar verhaal komt hierdoor beter van de grond.

De schrijfstijl is erg toegankelijk. De simpele zinnen weten de lezer het verhaal in te trekken, waardoor je door wilt blijven lezen. Zelfs als er eigenlijk vrij weinig gebeurt. Tussen de regels door is de sfeer erg donker en rauw. Er ligt iets beklemmends op de achtergrond.

De uitwerking had wat mij betreft beter gekund. Je weet dat Lelle op zoek is naar zijn dochter. En je weet dat hij als vader niet zal stoppen met zoeken totdat hij haar vindt. Als lezer kun je dat begrijpen. Maar het kwam niet op mij over. Het bleef vooral erg afstandelijk. Ik had die wanhoop graag gevoeld. En dat is eigenlijk het probleem met de meeste personages. Het blijft allemaal zo afstandelijk dat je amper met ze meeleeft.

De Zilverweg is een interessant debuut en er zit ook zeker potentie in. Maar dat is er helaas nog niet uitgekomen. Dat maakt het een prima boek om tussendoor even te lezen, maar geen hoogstandje. Al met al voldeed het niet aan mijn verwachtingen.