Losse elementen maken geen geheel

Ali Hazelwood heeft, sinds ze in 2021 debuteerde met de feelgoodroman De liefdeshypothese, flink wat populariteit verzameld. Haar romans spelen zich vaak af in een wetenschappelijke omgeving en met een PhD in neurowetenschappen heeft ze daar ook de nodige kennis van in huis. Eerder maakte ze al een uitstapje naar het Young Adult-genre, nu experimenteert ze verder en maakt ze ook gebruik van fantasy-elementen. Bride werd vertaald door De Vertaalzusjes.

In al haar boeken staat een zelfstandige en ietwat eigenwijze vrouw centraal. Bride vormt hierop geen uitzondering. Hoofdpersoon Misery is de dochter van de machtigste vampier in Noord-Amerika. Wanneer hij haar wil inzetten om een wapenstilstand tussen de vampiers en de weerwolven tot stand te laten komen, wordt ze geacht te trouwen met Lowe, de alfaweerwolf. Na een kort protest gaat Misery akkoord, maar niet om haar vader en de anderen een plezier te doen. Misery heeft zo haar eigen reden om het huwelijk te accepteren.

Dat weerwolven en vampiers niet altijd de beste verstandhoudingen hebben, is geen onbekende invalshoek. Op de eerste pagina bevestigt Hazelwood al dat dit ook geldt voor de wereld in Bride. De Vampyren en de Weerlingen liggen al eeuwen met elkaar overhoop. In het verleden is vaker een poging tot verzoening gedaan, maar dit was nooit voor lange tijd succesvol. Deze slechte verstandhouding wordt meerdere keren benoemd, maar daar blijft het ook bij. Wat heeft die tweedeling veroorzaakt? Hoe is de situatie door de jaren heen geweest? Genoeg vragen, maar de lezer krijgt eigenlijk geen antwoord. Daarnaast is er ook weinig ruimte voor wereldbouw. Bepaalde vampierweetjes worden even kort benoemd (moeten vampiers echt toestemming hebben om een huis binnen te komen? En hoe zit het met knoflook?), maar verder blijft het erg oppervlakkig.

Het verhaal dient vooral te draaien om de relatie tussen Misery en Lowe. Het citaat dat op het omslag te lezen is, 'Een liefde om je tanden in te zetten', klinkt veelbelovend. Met hun verschillende achtergronden en de omstandigheden van hun huwelijk zijn er genoeg obstakels om te overwinnen. Het klinkt als de ideale formule voor een enemies to lovers-plot in een fantasysetting. Het laat even op zich wachten, maar uiteindelijk is er volop aandacht voor het fysieke aspect van hun relatie. Door het gebrek aan chemie tussen de hoofdpersonen en de geringe opbouw in hun relatie, voelt dit echter geforceerd aan.

Hoewel de relatie in eerste instantie centraal lijkt te staan, is er nog een andere belangrijke verhaallijn. Misery’s beste vriendin Serena is vermist en ze is vastbesloten om uit te zoeken wat er met haar gebeurd is. Ze denkt de antwoorden te kunnen vinden bij de Weerlingen. Om de diepgaande band tussen Misery en Serena kracht bij te zetten wordt de lezer regelmatig getrakteerd op een van Misery’s herinneringen. De verhaallijn rond deze vermissing krijgt een stuk minder aandacht en de ontknoping wordt afgeraffeld.

Hazelwood maakt gebruik van een vrij uitgebreide schrijfstijl. Veel wordt uitvoerig omschreven en ze schuwt het gebruik van metaforen niet. Ook tijdens de expliciete scènes en dubbelzinnige opmerkingen weet de auteur regelmatig beeldspraak te verweven in haar verhaal. Daarnaast staat Bride vol met dialogen die vaak erg lang zijn. Regelmatig wordt er iets herhaald, of wordt er uitgeweid over iets anders. Dit maakt het geheel erg langdradig en het haalt de snelheid uit het verhaal.

Al met al is Bride een rommelige roman. De verschillende verhaallijnen worden te weinig uitgediept en er is amper ruimte voor ontwikkeling. Welk verhaal Hazelwood wilde vertellen, blijft onduidelijk. Een hoop losse elementen komen voorbij in Bride, maar maken samen helaas geen geslaagd geheel.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een heet boek' en 'Lees een aaibaar boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.