Luchtig, oppervlakkig, maar met een vrolijke noot

De Britse Santa Montefiore (1970) is geen onbekende in de boekenwereld. Ze heeft al meerdere goed verkochte romans op haar naam staan. Ze is getrouwd met historicus en schrijver Simon Sebag Montefiore. Onlangs verscheen haar nieuwste boek Een nieuw begin. Erica Feberwee verzorgde de vertaling.

In deze nieuwe roman neemt Montefiore ons wederom mee naar de tuinen van Devon. Met een kleine samenvatting aan het begin ben je weer helemaal op de hoogte van de gebeurtenissen uit Bij het licht van de maan. Als je het vorige deel in de serie niet gelezen hebt dan geeft dit je net een beetje extra achtergrondinformatie. Bovendien zorgt het ervoor dat dit deel ook los prima te lezen is.

Hoofdpersoon Flappy heeft niet het meest sympathieke karakter. Ze houdt de bewoners van het dorp scherp in de gaten en heeft altijd haar oordeel klaar. Ze heeft een duidelijk beeld voor ogen als het gaat om hoe dingen horen. Voldoet iets niet aan dat beeld dan zul je dat merken ook. Dat blijkt wel als er een nieuw stel in het dorp komt wonen dat niet op hoogte is van de ongeschreven regels die er gelden. Daarnaast is Flappy ook niet vies van een beetje geroddel. In dat opzicht heeft ze wel een beetje weg van Hyacinth Bucket uit de jaren 90-serie 'Keeping Up Appearances'.

Hoewel de flaptekst het heeft over Flappy’s plan om een Nieuwjaarsbal te organiseren, komt dit in het boek pas vrij laat aan bod. Ook het daadwerkelijke bal wordt kort beschreven. Montefiore beschrijft vooral de dagelijkse gang van zaken in het dorp. Hierdoor krijg je een goed beeld van de onderlinge verstandhouding tussen de dorpsbewoners. Tevens benadrukt het keer op keer het dominante karakter van Flappy.

Korte zinnen worden afgewisseld met heldere dialogen. De gevatte opmerkingen van Flappy zorgen voor een flinke dosis humor. Niet alles is even grappig, maar dat maakt voor het geheel niet uit. De auteur weet haar lezer mee te nemen in de wereld en de gedachtegang van haar hoofdpersoon.

Een nieuw begin behoort niet tot het beste werk van Montefiore. Er is weinig diepgang te vinden. Dat is jammer, maar volgens de auteur zelf is dit ook niet zozeer haar bedoeling geweest. Zoals ze in haar dankwoord schrijft is het juist een prima afwisseling met die diepgaandere romans. Daarin heeft ze zeker gelijk. Al met al is dit een luchtige, maar ook oppervlakkige roman met een vrolijke noot.