Goed uitgewerkte historische roman als eerste deel in een nieuwe serie

Felica Otten (1966) is een pseudoniem van de Duitse schrijfster Beate Sauer. Het gebruik van een schuilnaam is een bewuste keuze van de schrijfster, hiermee houdt ze de verschillende genres waarin ze schrijft duidelijk gescheiden. De dorpsdokter is haar eerste boek dat in het Nederlands verschijnt. Met dank aan de vertaling van Rosalyn van Moorselaar.

Otten neemt de lezer mee naar het Duitsland van de jaren 50 uit de vorige eeuw. Als Thea tijdens haar werk in het ziekenhuis ziet hoe een zeer gewaardeerde collega een fatale fout maakt, kan ze dat niet voor zich houden. Zonder te twijfelen maakt ze intern melding van de gebeurtenis. Het ziekenhuis staat echter achter de dokter, die veel aanzien heeft. Thea wordt ontslagen en ze vertrekt naar de Eifel. Ze hoopt dat ze hier opnieuw kan beginnen en dat ze tegelijkertijd kan werken aan de band met haar familie. Haar vader heeft haar partnerkeuze nooit kunnen accepteren. Het zit haar dwars dat ze, ook na de dood van haar man, niets meer van haar familie heeft gehoord.

Het is vanaf het begin duidelijk dat de bewoners niet zitten te wachten op Thea’s komst. Ook de lokale dorpsdokter zoekt liever een andere kandidaat dan dat hij haar een baan geeft. Wanneer ze samen met hem naar een spoedklus gaat, weet ze zich te bewijzen. Hij is onder de indruk en geeft haar een kans, maar de bewoners laten duidelijk merken dat ze geen vertrouwen hebben in een vrouwelijke dokter.

Thea’s positie als dorpsdokter is een belangrijk thema in de roman. Dat ze een vrouw is, is niet het enige probleem. Ze is ook vrij vooruitstrevend, zeker voor de tijdgeest. Dat is iets wat de lokale bevolking niet kan waarderen. Meerdere keren wordt er geklaagd over het advies dat ze geeft. Toch blijft Thea elke keer achter haar keuzes staan. Ze heeft haar eigen normen en waarden en weigert deze opzij te schuiven voor een ander. Een mooie eigenschap, waarmee Otten haar goed neer weet te zetten als een sterke vrouw.

Het verhaal kent een trage opbouw. Otten neemt de tijd om de dagelijkse beslommeringen in het dorp te beschrijven. Erg storend is dit niet. Het past bij Thea’s karakter, die zelf ook graag de tijd neemt voor haar patiënten. Bovendien is het een mooie manier om je als lezer onderdeel te wanen van het dorp.

Niet alleen de patiënten komen aan bod. Otten weet de naoorlogse omstandigheden in het dorp goed te omschrijven. Iedereen kent wel iemand die een dierbare heeft verloren. Sommige inwoners dragen de sporen van de oorlog elke dag met zich mee in de vorm van littekens of andere fysieke kenmerken. En dan zijn er nog de kinderen die stiekem de grens over gaan om te bedelen in België. Kortom, het is goed te merken dat de auteur haar huiswerk heeft gedaan.

Al met al is De dorpsdokter een mooie, historische roman die het leven in het naoorlogse Duitsland goed weet te omschrijven. De personages zijn goed uitgediept en weten de aandacht van de lezer vast te houden. Dat maakt het een prima eerste deel uit een nieuwe serie.