Uniek, maar niet voor iedereen weggelegd

Johan de Boose beschrijft in Het Vloekhout de unieke reis die een stuk hout aflegt doorheen de tijd. Met het hout als verteller neemt hij je mee naar verscheidene momenten in de geschiedenis beginnend bij de verwekking van de profeet Jesjoea ca. 2000 geleden en eindigend in het heden. Het feit dat je als lezer de geschiedenis door de (figuurlijke) ogen van een stuk hout meemaakt, bezorgd je een interessante ervaring waarin je alles wat je weet over de geschiedenis eens op een andere manier kan bekijken. Deze ervaring wordt versterkt doordat het hout op een (licht) ironische manier kritiek geeft op de geschiedenis en daardoor deze reis des te aangenamer maakt voor de lezer.

Dat de Boose een stuk hout als de verteller van zijn boek heeft gekozen, zorgt voor een leeservaring die anders is dan bij de meeste boeken die je tegenwoordig in de boekhandel kan vinden. Je zou verwachten dat een stuk hout niet kan spreken, denken of voelen, maar door deze kenmerken er toch aan toe te kennen wordt de lezer uitgedaagd om het verhaal op een andere manier te bekijken. Deze uitdaging zet je aan tot nadenken, maar kunnen ook erg veel vragen oproepen waar je geen antwoord op krijgt en die je gedeeltelijk op je honger laten zitten wanneer je de laatste pagina omslaat. Deze vragen omvatten vooral de filosofie achter het boek en de praktische elementen van een stuk hout als verteller.

Het verhaal op zich was wel erg mooi afgerond. Het begint met een autobiografische proloog waarin de Boose zelf zijn kennismaking met het stuk hout beschrijft. De rest is uiteraard fictief, maar het is een mooi beginpunt. Je volgt de volledige levensloop van het hout en kan duidelijk elke fase van zijn leven onderscheiden. Dit zorgt voor een echt rechtlijnig en chronologisch verhaal op het oppervlakteniveau, maar natuurlijk hebben deze levensfases op het diepteniveau allemaal een betekenis afhankelijk van jouw interpretatie.

Op bepaalde momenten wordt deze rechtlijnigheid deels doorbroken door een breuk in de stijl. Over het algemeen hanteert de Boose een goed leesbare en vlotte schrijfstijl met hier en daar een ironische ondertoon. Maar bepaalde passages zijn het toch waard om eens van dichterbij te bekijken en er wat langer bij stil te staan. Hij haalt filosofische kwesties aan, waar elke lezer een eigen interpretatie aan kan geven, maar die soms ook voor vragen zorgen en het vlotte van de schrijfstijl doorbreken. Het is een kunst om dit te doen op een manier waarop het leesplezier niet verstoord wordt en de lezer aangezet wordt tot denken zonder dat je als lezer misschien wel een hele les filosofie moet volgen om het te begrijpen. De Boose heeft dit naar mijn mening erg goed aangepakt in dit boek.

Ik heb genoten van dit boek en de schrijfstijl, maar ik bleef na het lezen naar mijn mening nog met iets te veel vragen zitten. Deze vragen zorgden ervoor dat mijn leeservaring verstoord werd en ik minder kon focussen op het verhaal op zich. Het is geen boek dat ik aan iedereen zou aanraden, omdat het zo uniek is en een zekere mate van interesse in de thema’s toch wel nodig is om echt van het boek te kunnen genieten. Daarom geef ik het boek drie sterren.