Debuut waar nog wat werk aan is

Het is tijdens het lezen duidelijk merkbaar dat dit boek een debuut is. Het verhaal en het idee zijn zeker en vast niet slecht en zijn zeer uitnodigend om het boek op te pakken en te beginnen lezen, maar op vlak van uitwerking schiet Stroombergen jammer genoeg wat te kort. Tijdens het lezen waren er verschillende momenten waarop ik dacht dat Stroombergen een kans om het boek spannender te maken miste. Hierbij vergeleek ik natuurlijk met andere thrillers die ik gelezen heb en dit kan betekenen dat ze voorspelbare thrillerelementen wou vermijden, maar dit ging ten koste van de spanning in het boek. Het is natuurlijk goed voor de personages dat alles volgens plan verloopt, maar erg spannend is het niet wanneer alles gewoon zijn gangetje gaat en er weinig echte momenten zijn waarbij je hart sneller gaat kloppen en je op het puntje van je stoel gaat zitten. Zeker voor een thriller is dit erg jammer.

Ook de personages roepen weinig gevoelens van sympathie op, waardoor ik als lezer vrij afstandelijk tegenover het boek stond. Beide hoofdpersonages hebben vrij zware bagage en hun handelingen worden sterk bepaald door hun verleden. Hierbij zou je verwachten dat je als lezer gevoelens als sympathie en medelijden creëert voor de personages en hoopt dat alles hen goed zal vergaan. Stroombergen weet deze gevoelens maar met moeite op te wekken en te behouden. Ze beschrijft hun verleden op een vrij oppervlakkige manier en door de korte hoofdstukken en snelle perspectiefwisselingen is het moeilijk om als lezer in de gevoelens van het personage te duiken.

Stroombergen weet wel heel erg goed achter te houden wie de dader is, wat natuurlijk ook erg belangrijk is voor een thriller aangezien een voorspelbare thriller vaak niet erg spannend is. Ze doet dit zelfs zo goed dat je tot het einde geen idee hebt wie de dader is, maar een klein minpuntje hierbij is dat ze je het ook heel erg moeilijk maakt om mee te denken met de rechercheur wie de dader zou kunnen zijn. Vanaf het moment dat ze aan het einde een hint geeft wie de dader zou kunnen zijn, is het meteen klaar en duidelijk wie het is en duurt het dan ook niet heel erg lang voor de dader gevat is en het verhaal afgelopen is.

De witte kamer is zeker geen slecht debuut te noemen en nominatie voor de Hebban Debuutprijs is hier zeker een bewijs van, maar Stroombergen heeft toch nog veel te leren. Dit boek maakt duidelijk dat ze een veelbelovende schrijver is en dat ze alleen nog maar beter kan worden.