Fijne leeservaring.

Science Fiction: een genre waar ik heel weinig ervaring mee heb en dat ik nog weleens wilde proberen.
“Het teken in de lucht” is een verhalenbundel, met 9 verhalen die allemaal met elkaar te maken hebben.
Alle verhalen spelen zich af in het tijdperk na “De Duisternis”.
Er zijn milieurampen geweest, en oorlogen. De hele wereld lijkt definitief ten onder gegaan.

En toch is er nog een klein sprankje hoop. “De autoriteit” heeft voor een nieuwe samenleving gezorgd. Mensen leven op Mars en ontdekken nieuwe planeten, verder en verder van de aarde weg.
Het eerste verhaal speelt in 2035. En de volgende verhalen steeds verder in de toekomst . Het voorlaatste in “Anno Autoriteit 1023”.
De verhalen lijken op het eerste gezicht allemaal een happy end te hebben, maar dat is maar schijn.
De eerste verhalen vond ik een beetje flauw. Echter, hoe verder ik vorderde in het boek, hoe spannender ik het vond. “De droom”, bv., eindigt prachtig, … maar ik voel daar toch een dreiging in...
Die dreiging wordt heel reëel in de laatste twee verhalen.
Akelig om zo in dat onmetelijke universum te moeten leven. En om nooit terug te kunnen naar de Aarde.

De technische uitleg in deze verhalen zal voor ervaren sf-lezers misschien doodnormaal zijn. Voor mij was die tamelijk onbegrijpelijk, maar dat heeft geen invloed op het leesplezier. Als je je er maar iets bij kan voorstellen.
Wat ik zeer positief vond, is dat de vrouwen in deze verhalen eindelijk echt de gelijken zijn van de mannen. Laten we hopen dat dit geen “fiction” is, binnen afzienbare tijd.
De verhalen duiden ook op een groot milieubewustzijn van de schrijver.
Verder zorgt de vlotte schrijfstijl voor een paar aangename leesuurtjes.

(Wat ik me afvraag bij het eerste verhaal: Hoe had die man eigenlijk zijn paard mee terug willen nemen, als ze door zulke nauwe gangen moesten? Dit is geen spoiler. Maar iemand die het verhaal gelezen heeft, kan het mij misschien uitleggen.)