Ontheemdheid.

De langste zin uit dit boek beslaat vele bladzijden.
Het langste woord staat in deze zin: “Ze glimlachte naar me, zo'n ik-snap-dat-het-niet-makkelijk-is-maar-wanneer-ga-je-vertellen-wat-je-hier-eigenlijk-komt-doen-glimlachje.”

Het hele boek ademt melancholie.
Soms is het vrolijk, soms triest, zoals het leven zelf, maar altijd lijkt de ontheemdheid de oorzaak van alles.
Max is als kind moeten emigreren naar Amerika, met zijn ouders mee.
Moeizaam vindt hij in het nieuwe land enkele vrienden.
En op zijn zestiende vindt hij Mischa, een kunstenares die 7 jaar ouder is.
Mischa lijkt op Shelley Duvall, de actrice die de cover van het boek siert.
Haar uiterlijk kennen we dus, maar van haar karakter komen we weinig te weten. Zij lijkt me gewoon haar gang te gaan, of ze nu een relatie met Max heeft of niet.
Heel veel hoofdstukken gaan ook over Owen, de oom van Max, die in Vietnam heeft gezeten. Letterlijk 'gezeten', niet gestreden. Altijd maar gewacht.
Er wordt erg veel 'gewacht' in dit boek.
Max is theaterregisseur en de stukken die hij laat opvoeren, gaan ook over wachten, eindeloos wachten.
Het boek gaat dan ook voornamelijk over theater, … zeer uitgebreid.
En over jazz en film en schilderkunst.
Op een gegeven moment is er een tentoonstelling van de schilderijen die Mischa heeft gemaakt.
De (onbestaande) kunstwerken worden tot in de kleinste details beschreven. Best wel interessant.
Minder boeiend wordt het als je de hele catalogus van die tentoonstelling voorgeschoteld krijgt, bladzijdenlang. Zoiets lees ik diagonaal. Dat is bladvulling. Dat is: de lezer voor de gek houden. En daar verliest hij voor mij dan ook de 5e ster.
Zoals veel lezers al opmerkten: dit boek is te dik.
Ik vond de verhalenbundel “Ambulance” van Harstad beter. Korte verhalen, nota bene!
Hij kàn dus kort en bondig zijn, als hij wil.