Geen verhaaltje voor het slapen gaan

Het boek heb ik met gevoelens van afschuw en verbijstering gelezen. Het is zeker geen boek om te lezen voor het slapen gaan, tenzij je van nare dromen houdt.
Het verhaal begint kabbelend, rustgevend en vrolijk, zoals een meisjesroman uit mijn jonge jaren. Langzamerhand wordt de sfeer grimmiger en het enige meisjesachtige dat overblijft lijkt het onvermogen van Lies, de hoofdpersoon, om haar leven weer echt vorm te geven. Met samengeknepen billen, hier en daar rillend van afschuw lees je haar verhaal. Pas aan het einde van haar leven komt ze tot inzicht en zou ze een nieuwe start kunnen maken.
Naast het verhaal over Lies, over haar onverwerkte trauma’s en de invloed hiervan op haar gezin, lees je over de geschiedenis van de communistische partij in Nederland. Ook geen fraaie historie, maar mooi in verhalende vorm weergegeven in deze roman.