Vurig

Dit gaat over Sarah. Door Pauline Delabroy-Allard.

Net als de (geweldige) cover is dit een boek dat je meeneemt in een spiraal van verlangen, hunkeren, missen, een alles verterende liefde kortom. De liefde tussen de hoofdpersoon en Sarah. Sarah met de groene ogen, Sarah die zes en een half is gebleven, Sarah die leeft.

Het aanstrijken van een lucifer, de geur van zwavel, zal altijd de geur van een liefdesverklaring blijven. Dat moment in de tijd markeert een punt vanaf waar alles anders wordt. De verteller valt in de spiraal die Sarah heet; haar schoolwerk, haar dochter, alles moet wijken voor de passie die haar aanwakkert. Ze hunkert voortdurend (naar het lichaam van Sarah).

Dit boek bevat 2 delen, en elk deel bestaat uit een groot aantal korte hoofdstukjes, genummerd alsof het tastbare fragmenten zijn. Ze vormen een soort van innerlijk dagboek, een verslag van een liefde die zo hard brandt dat er wel iets verkeerd moet gaan. Dat komen we (voor een stuk) te weten in deel 2. Voor mij het iets mindere deel, hoewel het in eenzelfde soort vurige sneltreinvaart is geschreven en doet lezen. Dat zal meer te maken hebben met het feit dat ik een hopeloze romanticus ben die hunkert naar ‘happy endings’ dan met het boek zelf, denk ik.

Al bij al is Dit gaat over Sarah een verschroeiend debuut. Het klopt en bruist, het borrelt en druist met volle kracht vooruit. Het kruipt in je hoofd, onder je huid. Pauline schrijft met een koorts die bezwerend werkt. Dit smaakt naar meer.