Lezersrecensie
Dikke pil, dikke aanrader!
De eerdere delen van de Cormoran Strike serie staan al een tijd in mijn boekenkast. Aangezien J.K. Rowling achter het pseudoniem Robert Galbraith zit heeft er bij mij nooit twijfel over bestaan om deze boeken aan te schaffen. Nu met deel 5 ‘Kwaad bloed’ kreeg ik dankzij uitgeverij Boekerij de kans om de nieuwste thriller te recenseren. Zoals je begrijpt liet ik deze kans dus niet aan mij voorbij gaan.
Toen ik het boek ontving schrok ik enigszins van de dikte van het boek en het aantal pagina’s. Niet zozeer omdat ik niet van dikke boeken hou maar fysiek is het voor mij pittig om zo’n boek zonder allerlei pijnlijke ongemakken te lezen. Maar goed, dat heeft mij er uiteindelijk niet van weerhouden om dit verhaal met heel veel plezier te lezen.
Het is één grote detective tocht waarin mijn eigen speurdersvaardigheden ruim voldoende de kans krijgen zich te ontplooien. Meerdere, interessante casussen komen aanbod en eentje is de allerbelangrijkste in het verhaal. Door de meerdere zaken ontstaat er een complexiteit die zeker niet vervelend maar juist heel boeiend en verrassend aanvoelt. Ik blijf de interesse voelen om telkens verder te willen lezen, meer te willen ontdekken en bij elkaar te puzzelen.
“Toen sloot hij zijn ogen en vroeg zich af, net als miljoenen van zijn medemensen, waarom problemen nooit alleen kwamen maar zich als een lawine over je uitstortten, zodat je steeds verder uit balans raakt bij iedere klap.”
De hoofdpersonages beleven ook van alles en krijgen naast hun werk als detectives veel te verwerken. Hierdoor voelen zij voor mij realistisch aan, het leven gaat niet altijd goed en zonder strubbelingen. Ik leef met hen mee tijdens het lezen en snap heel goed de frustraties en andere gevoelens die zij beleven. Net als de lopende zaken die de detectives onderzoeken is hun eigen levensloop datgene wat de spanningsboog gedurende de verhalen van de gehele serie gespannen houdt.
“Als je heel goed kijkt,’ zei Strike, ‘zie je misschien net een asteroïde door het huis van lulkoek heen vliegen.”
De schrijfstijl verloopt vlot, met indringende zinnen die je laten nadenken en humoristisch quotes die een glimlach op je gezicht toveren. Net als de personages ga je mee in een achtbaan van emoties wat mij in het dagelijkse leven net zo goed overkomt. Ondanks dat het een mega dikke pil is lees je soepel door dankzij de gebezigde bewoording. Het enige wat ik soms even extra aandachtig moest lezen zijn de Engelstalige stukjes aan het begin van elk hoofdstuk. Die stukjes zijn afkomstig uit ‘The Faerie Queene’ van Edmund Spenser. Een van zijn belangrijkste dichterlijke werken die in 1590 het eerste levenslicht zag en in 1596 opnieuw uitgebracht werd, bewerkt en met aanvulling tot aan zes delen totaal. Dus zoals je begrijpt is dat niet het hedendaagse gemakkelijker te lezen Engels. Toch past het zeker in de sfeer die neergezet wordt in het boek gezien de wegen die afgelegd worden door de hoofdpersonages en het allerbelangrijkste; de zoektocht naar de vermiste Margot.
“Geluk gehad’, dat was wat mensen wilden horen van verminkte en doodsbange overlevenden, omdat ze de gedachte aan dergelijke gruwelen niet konden verdragen.”
Zoals je merkt ben ik dus behoorlijk enthousiast over dit boek en raadt ik je van harte aan om eens een Cormoran Strike thriller op te pakken om te gaan lezen. Zeker als je net als ik van de complexere Engelse detective verhalen houdt, de menselijke psyche daarbij in betrokken wil zien en gewoon wil genieten van een goed verhaal.
Lieve leesgroet, Elsa.
Toen ik het boek ontving schrok ik enigszins van de dikte van het boek en het aantal pagina’s. Niet zozeer omdat ik niet van dikke boeken hou maar fysiek is het voor mij pittig om zo’n boek zonder allerlei pijnlijke ongemakken te lezen. Maar goed, dat heeft mij er uiteindelijk niet van weerhouden om dit verhaal met heel veel plezier te lezen.
Het is één grote detective tocht waarin mijn eigen speurdersvaardigheden ruim voldoende de kans krijgen zich te ontplooien. Meerdere, interessante casussen komen aanbod en eentje is de allerbelangrijkste in het verhaal. Door de meerdere zaken ontstaat er een complexiteit die zeker niet vervelend maar juist heel boeiend en verrassend aanvoelt. Ik blijf de interesse voelen om telkens verder te willen lezen, meer te willen ontdekken en bij elkaar te puzzelen.
“Toen sloot hij zijn ogen en vroeg zich af, net als miljoenen van zijn medemensen, waarom problemen nooit alleen kwamen maar zich als een lawine over je uitstortten, zodat je steeds verder uit balans raakt bij iedere klap.”
De hoofdpersonages beleven ook van alles en krijgen naast hun werk als detectives veel te verwerken. Hierdoor voelen zij voor mij realistisch aan, het leven gaat niet altijd goed en zonder strubbelingen. Ik leef met hen mee tijdens het lezen en snap heel goed de frustraties en andere gevoelens die zij beleven. Net als de lopende zaken die de detectives onderzoeken is hun eigen levensloop datgene wat de spanningsboog gedurende de verhalen van de gehele serie gespannen houdt.
“Als je heel goed kijkt,’ zei Strike, ‘zie je misschien net een asteroïde door het huis van lulkoek heen vliegen.”
De schrijfstijl verloopt vlot, met indringende zinnen die je laten nadenken en humoristisch quotes die een glimlach op je gezicht toveren. Net als de personages ga je mee in een achtbaan van emoties wat mij in het dagelijkse leven net zo goed overkomt. Ondanks dat het een mega dikke pil is lees je soepel door dankzij de gebezigde bewoording. Het enige wat ik soms even extra aandachtig moest lezen zijn de Engelstalige stukjes aan het begin van elk hoofdstuk. Die stukjes zijn afkomstig uit ‘The Faerie Queene’ van Edmund Spenser. Een van zijn belangrijkste dichterlijke werken die in 1590 het eerste levenslicht zag en in 1596 opnieuw uitgebracht werd, bewerkt en met aanvulling tot aan zes delen totaal. Dus zoals je begrijpt is dat niet het hedendaagse gemakkelijker te lezen Engels. Toch past het zeker in de sfeer die neergezet wordt in het boek gezien de wegen die afgelegd worden door de hoofdpersonages en het allerbelangrijkste; de zoektocht naar de vermiste Margot.
“Geluk gehad’, dat was wat mensen wilden horen van verminkte en doodsbange overlevenden, omdat ze de gedachte aan dergelijke gruwelen niet konden verdragen.”
Zoals je merkt ben ik dus behoorlijk enthousiast over dit boek en raadt ik je van harte aan om eens een Cormoran Strike thriller op te pakken om te gaan lezen. Zeker als je net als ik van de complexere Engelse detective verhalen houdt, de menselijke psyche daarbij in betrokken wil zien en gewoon wil genieten van een goed verhaal.
Lieve leesgroet, Elsa.
1
Reageer op deze recensie
