Blijft te oppervlakkig :(

Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik best wel hoge verwachtingen had van het nieuwe boek van Veronica Roth. Haar eerste Fantasy Roman voor volwassenen. Zij is uiteraard mega bekend geworden door haar Divergent-serie waarvan ook nog eens drie verfilmingen zijn gemaakt. Tja, dan kan je er niet echt omheen om verwachtingen te ontwikkelen ten opzichte van nieuw werk toch? Terwijl ik normaal juist helemaal zo open mogelijk en zonder vooroordelen een verhaal in wil gaan.

De cover van het boek was het eerste wat mij al opviel toen het boek online aangekondigd werd. Helemaal mijn smaak wat betreft de donkere, licht gestippelde achtergrond waardoor het lijkt alsof je het heelal in kijkt en de zilveren letters die eruit op poppen. Dan ook nog de blauw/groenige kleur die er doorheen springt and I’m hooked.

“Toen ze hem had verteld dat zij en haar broer naar personages waren genoemd uit de film Ferris Bueller’s Day Off had hij gelachen.”

Maar goed, zoals je wellicht uit mijn eerste alinea oppikt viel het inhoudelijke verhaal mij enigszins tegen helaas ondanks de leuke grapjes zo hier en daar. Het geheel komt moeizaam op gang en voelt langdradig. Ik kon er moeilijk mijn aandacht bij houden omdat het verhaal mij niet greep. Ook vond ik het te voorspelbaar en niet verrassend genoeg. Pas tijdens de laatste 70 pagina’s ongeveer werd het interessanter en kreeg het verhaal meer vaart.

De schrijfstijl leest wel gemakkelijk. Geen ellelange zinnen en vlot lopende bewoording. Daarbij wordt het vermogen tot verbeelden aangesproken door hoe omgevingen en mede personages omschreven worden door de ogen van de hoofdpersonages.

“Sommige dingen spleten je leven in tweeën.”

De karakters hebben zeker wel potentie en zijn intrigerend in wie zij vertolken in het verhaal. Waar zij voor staan, wat zij meegemaakt hebben en hoe zij verder ontwikkelen op persoonlijk vlak door omstandigheden. Voor mij zijn de personages het meest treffend in het boek. Wellicht heeft de schrijfster ook getracht dit het meest belangrijke onderdeel te laten zijn in het verhaal. Maar ook dan had er wat mij betreft nog meer verdieping ingeschreven kunnen worden waardoor ik meer met hen had kunnen meeleven en meer in het verhaal getrokken zou worden.

“Zware jaren” is een eufenisme voor “zo ontzettend high”… ‘Het gevolg daarvan is dat ik liever niet op jouw geheugen vertrouw.”

Het is over het algemeen wel een leuk, spannend en intrigerend verhaal maar voor mij gewoon niet een topper. Ik mis originaliteit en de verbinding wat de schrijver meestal automatisch creëert tussen lezer en het inhoudelijke verhaal.

Lieve leesgroet, Elsa.