Lezersrecensie
Het leven langs de Colombiaanse Atrato rivier
Deze novelle is het debuut van de jonge Colombiaanse schrijfster Lorena Salazar Masso, waarvan de Nederlandse vertaling in 2022 is gepubliceerd.
Een witte moeder maakt met haar zwarte zoontje een reis over de Atrato rivier in Colombia, met als doel de biologische moeder van de jongen op te zoeken. De jongen is zich niet bewust van dit doel, maar de moeder heeft het er moeilijk mee, ze vreest haar kind te moeten achterlaten bij de biologische moeder.
Gedurende de bootreis vertelt de moeder over haar verleden; hoe haar jeugd was, hoe de jongen plots en totaal ongepland in haar leven kwam en hoe ze haar best gedaan heeft een echte moeder te zijn voor de jongen. Ze verhaalt raak hoe ze altijd het gevoel heeft extra haar best te moeten doen om een moeder te zijn, uitgaande van de achterstand dat ze niet de biologische moeder is. Uit alles blijkt de liefde die ze voelt voor de jongen, vaak in het kader van het gevoel tekort te schieten.
“Ik kan niet altijd sterk en dapper zijn, zoals een echte moeder. Ik doe mijn best. Moeder zijn: net doen alsof je je angst overwint en spelletjes verliest.”
Ook wordt er treffend een beeld geschetst van hoe het leven op en langs de Atrato rivier eruit ziet, waarbij plaatselijke gebruiken en de harde realiteit levendig aan bod komen. Na het aangrijpende verhaal van de witte moeder is het bijzonder om te lezen hoe het zoontje zijn biologische moeder ontmoet en hoe dit verder verloopt. Wanneer de jongen zijn keuze gemaakt heeft bij welke moeder hij wil blijven blijkt de harde Colombiaanse realiteit genadeloos.
De reis wordt beschreven in makkelijke, korte zinnen, af en toe aangevuld met een Colombiaanse, moeilijker te plaatsen term (sommige toegelicht achterin). De hoofdpersonen, de moeder en het zoontje, krijgen zelf geen namen, en het vertelperspectief is eenzijdig, enigszins beschouwend vanuit de witte moeder. De combinatie van deze factoren maakt dat je er als lezer toch net iets buiten staat, desondanks is het een toegankelijk verhaal dat absoluut aangrijpt.
Een witte moeder maakt met haar zwarte zoontje een reis over de Atrato rivier in Colombia, met als doel de biologische moeder van de jongen op te zoeken. De jongen is zich niet bewust van dit doel, maar de moeder heeft het er moeilijk mee, ze vreest haar kind te moeten achterlaten bij de biologische moeder.
Gedurende de bootreis vertelt de moeder over haar verleden; hoe haar jeugd was, hoe de jongen plots en totaal ongepland in haar leven kwam en hoe ze haar best gedaan heeft een echte moeder te zijn voor de jongen. Ze verhaalt raak hoe ze altijd het gevoel heeft extra haar best te moeten doen om een moeder te zijn, uitgaande van de achterstand dat ze niet de biologische moeder is. Uit alles blijkt de liefde die ze voelt voor de jongen, vaak in het kader van het gevoel tekort te schieten.
“Ik kan niet altijd sterk en dapper zijn, zoals een echte moeder. Ik doe mijn best. Moeder zijn: net doen alsof je je angst overwint en spelletjes verliest.”
Ook wordt er treffend een beeld geschetst van hoe het leven op en langs de Atrato rivier eruit ziet, waarbij plaatselijke gebruiken en de harde realiteit levendig aan bod komen. Na het aangrijpende verhaal van de witte moeder is het bijzonder om te lezen hoe het zoontje zijn biologische moeder ontmoet en hoe dit verder verloopt. Wanneer de jongen zijn keuze gemaakt heeft bij welke moeder hij wil blijven blijkt de harde Colombiaanse realiteit genadeloos.
De reis wordt beschreven in makkelijke, korte zinnen, af en toe aangevuld met een Colombiaanse, moeilijker te plaatsen term (sommige toegelicht achterin). De hoofdpersonen, de moeder en het zoontje, krijgen zelf geen namen, en het vertelperspectief is eenzijdig, enigszins beschouwend vanuit de witte moeder. De combinatie van deze factoren maakt dat je er als lezer toch net iets buiten staat, desondanks is het een toegankelijk verhaal dat absoluut aangrijpt.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Elyra
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
