Persoonlijke ontmoeting met de laatste sultan van Granada

Marjet Maks neemt de lezer mee naar het gebied, waar ze al tientallen jaren woont: La Alpujarra, aan de zuiderkant van het hoogste gebergte van het Spaanse vaste land, Sierra Nevada. De kleine witte dorpjes, waar de aanwezigheid van de Moren nog steeds voelbaar is, net als in Granada, de laatste stad die nog standhield voordat de katholieke koningen ook daar hun intreden namen.
Dit boek is echter geen saaie geschiedenis roman, de lezer volgt Hessel en Sanne, een jong Nederlands stel, dat met vakantie naar Spanje gaat. Hessel is geschiedenis leraar met veel belangstelling voor de oude Moorse cultuur. Hij vertelt erover aan Sanne, die dat niet altijd waardeert, want zij gaat liever winkelen en terrasjes pakken. Hessel gaat vaak alleen op avontuur en de kruiden-pasta van salie (en nog een aantal geheime ingrediënten) helpt hem om in contact te komen met de mensen uit deze tijdperk.
Hij maakt kennis met de laatste sultan Boabdil, zijn vrouw Morayma en beleeft met hen hun laatste momenten in Alhambra, het beroemde complex die de rijkdom en kunde van de oude islamitische cultuur draagt.
Door deze twee tijdlijnen die de auteur gebruikt, is het boek heel prettig leesbaar, de geschiedenis ontvouwt zich tijdens de ‘tripjes’ van Hessel, die ook helaas gevolgen moet dragen voor zijn drugs-experimenten.
Na het lezen van dit verhaal word je nieuwsgierigheid naar dit gebied aangewakkerd, alsook in deze vrij onbekende (of eenzijdig vertelde) stuk uit de Europese geschiedenis. De geschiedenis wordt geschreven door de winnaars, las ik ergens. Maar ik vind, dat er in dit geval twee verliezers waren. De bijzondere Arabische cultuur en de mensen die haar met zich meedroegen zijn verbannen. Een groot gemis voor Spanje én voor hen. Maar de zielen en de laatste zuchten van de Moren blijven voor altijd daar.