Lopen naar het einde van de wereld

In Altijd vandaag lees je het dagboek van de pelgrimtocht van Wim Diepeveen. Op aanraden van zijn arts vertrekt hij tijdens een burn out, ontstaan door jarenlange overbelasting en een heftig ski ongeluk, van Hulsen in Overijssel naar Santiago de Compostella. Het is heftig om getuige te zijn van zijn angst aanvallen die hij na zijn ski ongeluk heeft gekregen. Het deed mij denken aan mijn eigen dromen, waarbij ik met enige regelmaat weer val en mijn enkel breek. Beetje bij beetje of beter gezegd voetje voor voetje krijgt Wim meer zelfvertrouwen en staat hij open voor wat de dag hem brengt. Het is mooi om te lezen dat je aan een pelgrimstocht waardevolle ervaringen en inzichten kunt overhouden. Wim beschrijft met liefde en aandacht zijn ontmoetingen met mede pelgrims en mensen onderweg. Maar ook tevredenheid met wie je bent en wat er is. Leven met dag; altijd vandaag!
Als ik dan toch een minpuntje moet benoemen; het boek is heel beschrijvend en had naar mijn mening hier en daar wat korter mogen zijn, omdat het veel van hetzelfde wordt.

Pas toen ik het boek bijna uit had, kwam ik erachter dat er een handige appendix bij zit met praktische informatie voor de lange-afstandswandelaar. Dat prikkelt mij om de stoute wandelschoenen aan te trekken en deze lente en zomer wellicht een stuk van het Pieterpad te lopen. Ultreia! (deze term komt uit het bekendste pelgrimslied van de Santiago traditie. Het beroemde refrein luidt in zijn geheel: Ultreïa ! Ultreïa ! Et suseia Deus adjuva nos ! Vooruit! En verder!)