Lezersrecensie
Wervelend
La Superba is het eerste deel van wat een drieluik zal gaan worden over de Italiaanse stad Genua, waar Ilja Leonard Pfeijffer woont en werkt. Hierna zullen volgen Brieven uit Genua en Hotel Europa.
La Superba is de bijnaam van Genua. Pfeijffer schreef het boek vlak nadat hij was geëmigreerd naar Italië en zich in deze stad had gevestigd. Met de nodige zelfspot, of in ieder geval relativeringsvermogen neemt de auteur ons mee in zijn pogingen om zo snel mogelijk te integreren, en dat blijkt niet altijd even gemakkelijk te zijn. Het boek leest verrassend makkelijk weg. Pfeiffer taalgebruik is wervelend, zwierig, pakend en niet gespeend van drie humor. Geschreven in de ik-vorm richt hij zich steeds tot iemand die hij ‘vriend’ noemt, waardoor hij de indruk wekt dat hij eigenlijk brieven schrijft. Echter zonder enige vorm van aanhef of afsluiting.
La Superba is een roman met verschillende lagen. Naast het verhaal over de stad is er het verhaal van de vluchtelingen uit Afrika die hun droom najagen en voor een beter leven naar Europa komen; en ook het leven van de hoertjes en messentrekkers in het middeleeuwse, onveilige labyrint van donkere steegjes. Als een rode draad loopt er nog een tragische liefdesgeschiedenis doorheen, waar het verlangen, de wanhoop en eenzaamheid vanaf spat.
Gepassioneerd laat Pfeijffer zich uit over de stad; op zo’n beeldende wijze dat ik mezelf in de nauwe, donkere steegjes waan waar het niet pluis is, ik voel en ruik de omgeving. Hij laat ons deel uitmaken van zijn fladderende gedachtes en fantasieën, waarbij hij steeds heen en weer schiet over de lichte en de donkere kant van het leven in Genua. En als het weer spannend wordt, met een soort cliffhanger, last hij ineens een hoofdstuk in over de geschiedenis van de stad.
La Superba is een schitterend epos, waarin Pfeijffer in zijn fantasie op hol slaat en hij ons op meeslepende wijze meeneemt naar een verbijsterend, tragisch slot en hij maakt de cirkel weer rond. La superba – gaat het nou over Genua, of toch over het mooiste meisje van de stad?
La Superba is de bijnaam van Genua. Pfeijffer schreef het boek vlak nadat hij was geëmigreerd naar Italië en zich in deze stad had gevestigd. Met de nodige zelfspot, of in ieder geval relativeringsvermogen neemt de auteur ons mee in zijn pogingen om zo snel mogelijk te integreren, en dat blijkt niet altijd even gemakkelijk te zijn. Het boek leest verrassend makkelijk weg. Pfeiffer taalgebruik is wervelend, zwierig, pakend en niet gespeend van drie humor. Geschreven in de ik-vorm richt hij zich steeds tot iemand die hij ‘vriend’ noemt, waardoor hij de indruk wekt dat hij eigenlijk brieven schrijft. Echter zonder enige vorm van aanhef of afsluiting.
La Superba is een roman met verschillende lagen. Naast het verhaal over de stad is er het verhaal van de vluchtelingen uit Afrika die hun droom najagen en voor een beter leven naar Europa komen; en ook het leven van de hoertjes en messentrekkers in het middeleeuwse, onveilige labyrint van donkere steegjes. Als een rode draad loopt er nog een tragische liefdesgeschiedenis doorheen, waar het verlangen, de wanhoop en eenzaamheid vanaf spat.
Gepassioneerd laat Pfeijffer zich uit over de stad; op zo’n beeldende wijze dat ik mezelf in de nauwe, donkere steegjes waan waar het niet pluis is, ik voel en ruik de omgeving. Hij laat ons deel uitmaken van zijn fladderende gedachtes en fantasieën, waarbij hij steeds heen en weer schiet over de lichte en de donkere kant van het leven in Genua. En als het weer spannend wordt, met een soort cliffhanger, last hij ineens een hoofdstuk in over de geschiedenis van de stad.
La Superba is een schitterend epos, waarin Pfeijffer in zijn fantasie op hol slaat en hij ons op meeslepende wijze meeneemt naar een verbijsterend, tragisch slot en hij maakt de cirkel weer rond. La superba – gaat het nou over Genua, of toch over het mooiste meisje van de stad?
2
Reageer op deze recensie
