Laat Sien het zien?

De vierde roman van Griet op de Beeck, Let op mijn woorden, is het tweede deel van een trilogie. Die boeken zijn overigens prima afzonderlijk te lezen. Onder de trilogie schemert het thema incest, al wordt dat nauwelijks letterlijk verwoord.

Let op mijn woorden is opgedeeld in twee delen. Deel 1 speelt van november 1995 tot september 1996. Protagonist Lise is dan zestien jaar en woont met haar jongere broertje David bij haar ouders die een continue strijd met elkaar voeren. Vader is een man van aanzien, en een forse innemer. Moeder leidt aan een overdosis zelfmedelijden. Het leven van de echtelieden wordt getekend door ruzie en onbegrip. Vader zoekt steun bij Lise, terwijl moeder trekken van jaloezie vertoont jegens haar dochter. Zij kiest ervoor David in te palmen. Als Nina, een dochter uit een eerder huwelijk van de vader, ten tonele verschijnt, wordt dit onrustige evenwicht verder onder druk gezet, waarbij Lise probeert te redden wat er te redden valt.

Deel 2 speelt van november 2006 tot maart 2008. Inmiddels is Lise arts-in-opleiding in een ziekenhuis. Ze werkt op de afdeling pediatrie waar doodzieke kinderen liggen. Vooral met de jonge Sien heeft ze een band. Het meisje heeft leukemie. Lise wordt door haar lief Jonathan verlaten en stort zich in wrede one night stands. Nog steeds wordt er te pas en te onpas een beroep op haar gedaan door haar ouders. Moeder heeft zich inmiddels ontfermd over gedetineerde Danny. Zij zal ervoor zorgen dat hij straks op het rechte pad blijft als hij vrijkomt. Dit tot groot ongenoegen van Lises vader. Lise houdt zichzelf overeind door zo rationalistisch mogelijk te (over)leven; ze wil vooral haar eigen emoties geen kans geven naar buiten te treden. Ze doet er alles aan degene te worden die zij voor ogen heeft. Dat leidt tot problemen.

‘Dokter Lise?’
‘Ja?’
Lise ging bij haar op het bed zitten.
‘Zijt gij ook ziek?’
‘Nee, hoezo?’
Sien antwoordde niet. Ze nam Lises arm en legde haar eigen duim en wijsvinger om Lises pols, en hield die toen naast de hare.
‘Met mij is alles oké,’ zei Lise, ‘echt.’
‘Goed. Gij moet nog veel kinderen genezen.’

Wellicht heeft het kleine meisje, dat niet lang hierna zal overlijden, wel het zetje gegeven dat Lise nodig heeft om haar leven weer op de rit te krijgen. Let op mijn woorden is een waardig vervolg op Het beste wat we hebben!