Hoe racisme nog steeds zijn stempel drukt op mensenlevens

In lark, Oost-Texas worden kort na elkaar twee lichamen gevonden. Eerst een zwarte man en daarna een blanke vrouw. Hij komt niet uit het dorp, maar zij wel. De speculaties beginnen over wat er aan de hand kan zijn en in die speculaties zit meer dan een beetje rassenkwestie verscholen. Naar de dood van de zwarte man kraaide niemand, maar op het moment dat de blanke vrouw gevonden wordt staat de hele omgeving in rep en roer. Texas Ranger Darren Mathews heeft zijn eigen problemen en om die te ontvluchten gaat hij een kijkje nemen in Lark en probeert zijn licht op de zaak te werpen. De blanken van het dorp zitten niet te wachten op de inmenging van een zwarte Texas Ranger en de spanningen lopen op.

Attica Locke slaagt erin om de lezer onder te dompelen in de sfeer van een klein dorpje in Oost-Texas. Ook voor diegenen onder ons die zich geen voorstelling konden maken van de rassenhaat die daar de dag van vandaag nog steeds leeft, maakt ze het erg duidelijk hoe de verhoudingen liggen. Gescheiden café's, elk een kant van de snelweg, waarbij het niet op prijs wordt gesteld als je probeert te mengen. Net dat specifieke deel van het verhaal zorgt voor een heel eigen gevoel van 'Bluebird, Bluebird' en maakt het boek een blijver in het geheugen.

'Bluebird, Bluebird' is meer een detective in combinatie met een psychologische thriller. De spanning zit in de afschuwelijke realiteit die wordt geportretteerd en waar je je van afvraagt hoe het kan dat dit nog bestaat. Iedereen kent de Ku Klux Klan, maar de moderne opvolger bestaat. De Aryan Brotherhood of Texas is actief en zorgt nog steeds voor onrust. Zo zie je maar hoe geworteld sommige overtuigingen zijn en dat je een gemeenschappelijk gedachtegoed niet zomaar verandert.
De zoektocht naar de moordenaar (of moordenaars?) loopt samen met een zoektocht binnen dat gedachtegoed. Wat is er gebeurd en hoe heeft dat zijn wortels in het verleden? Naarmate het boek vordert, wordt dat laatste steeds belangrijker. Daarmee vertelt Locke ook een geschiedenis en krijgt het boek een nostalgisch tintje mee.

Is het allemaal vergezocht? Misschien op sommige momenten wel en dat zorgt ook voor de vier sterren ipv de volle vijf. Locke kan geweldig schrijven. Ze heeft een stijl die erg vloeiend aanvoelt. Je racet niet door het boek heen, maar het is genieten en proeven. Precies de goede klemtonen worden gelegd en er zit een constant ritme in het verhaal. Ze creëert een bepaald beeld en gaat daar dan op verder. Let maar op de openingszin van het eerste deel: "Darren Mathews plaatste zijn stetson op de rand van de getuigenbank, met de rand naar beneden, zoals zijn ooms hem dat hadden geleerd."

'Bluebird, bluebird' is een genre-overschrijdend boek en zal ook lezers niet direct voor thrillers kiezen, kunnen behagen. Het is een verhaal over familiebanden en hoe kleur je leven bepaalt. Als je de cover ziet en die spreekt je aan, moet je het boek gaan lezen. De cover drukt namelijk precies het gevoel uit dat het verhaal ook meegeeft. Een mooie ode aan Oost-Texas, die ook vaak rauw en bitter aanvoelt.