Het had wat meer emotie mogen aanboren...

Als je de cover van 'Djinn patrouille op de paarse lijn ziet' dan wil je het boek onmiddellijk meenemen en in één ruk uitlezen. Dat gevoel blijft ook na het lezen van het eerste hoofdstuk. Dat hoofdstuk doet je echt watertanden en dat gevoel blijft zeker het eerste deel van het boek ook wel hangen. Toch vlakt het sprankelende na een tijdje wat af en komt daarvoor een wat repetitief gevoel in de plaats. Zoiets is nooit goed natuurlijk, want dan ga je een beetje een dal in en dat bevordert de leesmotivatie niet.
Deepa Anappara heeft een heel eigen benadering gekozen voor de zware thema's in haar boek. Ze laat de lezer door de ogen van haar hoofdpersonage kijken, een negenjarige jongen uit een arme wijk in India. Dat geeft een mooie inkijk in het leven dat hij leidt, maar zorgt op één of andere manier ook voor een grote afstand tot de lezer. De stijl nodigt wel uit tot een vlotte lezing en er zitten af en toe kwinkslagen in verwerkt die prettig zijn voor de sfeer. De kleuren van de cover geven het gevoel uit het boek wel goed weer. De ietwat vrolijke, onbezorgde blik van een negenjarige op een wrede maatschappij.
Want wreed is het zeker. Hoe verder je in het boek komt, hoe meer je je daar van bewust begint te worden. De onbezorgdheid gaat er op een bepaald moment wel wat af, ook bij het hoofdpersonage. De verdwijningen van de kinderen en jongeren gaat steeds een stapje verder de diepte in en onthult schokkende dingen. Hoe kan een samenleving zulke dingen toelaten, vraag je je op een bepaald moment af? En dat is een pittige interne dialoog.
Andere thema's zoals familie en vriendschap zijn allemaal overgoten met een saus die heel erg naar de Indiase cultuur smaakt. Ook de woordenschat die Anappara gebruikt is doorspekt met Indiase woorden. Het geeft zeker veel sfeer af, maar kan ook soms verwarrend werken omdat je niet alle woorden direct snapt. Gelukkig staat er een woordregister achteraan in het boek, maar dan is het wel steeds heen en weer bladeren.
Eigenlijk zegt de titel van de recensie het al. Waar het verhaal eigenlijk heel erg mooi in elkaar zit, blijft het ergens ook een beetje aan de vlakte en dat is jammer. Misschien komt het grotendeels door de schrijfstijl van de auteur, maar misschien is het ook door de de benadering van het hoofdthema. In ieder geval had het wat beklijvender gemogen in de vorm van toch nog wat meer emotionele diepgang. Toch heb je tijdens het lezen wél helemaal het gevoel dat je in India bent en voelt het in deze Corona-tijden toch een beetje als op reis gaan.