Landgoed Rosaville net na WO2

Dit derde, en gelukkig nog niet het laatste deel, van de serie over landgoed Rosaville speelt zich af in 1946. Alix Rokebrand woont in het grote huis dat flink wat achterstallig onderhoud heeft. Hier heeft ze helaas geen geld voor, ze gebruikt ook maar een klein deel van het huis en verlicht het huis enkel met petroleumlampen want ze heeft geen geld om de energierekening te betalen.

Ze wordt gedwongen huurders in huis te nemen, in eerste instantie vindt ze dit vreselijk maar langzaamaan went ze eraan en raken ze bevriend. Twee van de kinderen van de huurders zijn in de grote tuin van het landgoed aan het spelen als ze een man zien bij de ijskelder, de man maakt zich uit de voeten en de kinderen vertellen het voorval aan Alix.

Dat er iets met die ijskelder moet zijn is haar wel duidelijk, samen met Christiaan, haar goede vriend van voor de oorlog, weet ze het slot open te breken en wat ze dan vinden hadden ze niet kunnen bevroeden.

Karin Quint weet op een mooie manier historische feiten, roofkunst, een interneringskamp voor collaborateurs en een nacht und nebel kamp te verwerken in dit boek. Want ook Alix geeft ze iets mee waar je toen liever niet over sprak. Alix haar vader was NSB-er en daar wordt je als kind natuurlijk op aangekeken, dat is ook mede de reden dat ze voortijdig gestopt is met haar studie.

Het is een feelgood boek dus dat Alix en Christiaan een stel worden is bijna onvermijdelijk, maar wat ze samen voor elkaar krijgen en hoe de tweede wereldoorlog nog nawerkt in hun beider leven is heel goed beschreven.