Lezersrecensie
De roos van Montblanc
Voor iedereen die zich soms nét even anders voelt, maar niet precies weet waarom
Rosalie, haar moeder en zus zijn geëmigreerd naar Spanje waar ze een bloemenzaak runnen. Rosalie wil het liefst terug naar Nederland. Als Luc de B&B van zijn opa en oma wil overnemen ziet Rosalie een kans om weer terug naar Nederland te kunnen. Hoe vaker ze Luc helpt hoe meer ze gaat twijfelen. Tegen de tijd van Sant-Jordi is ze bang dat ze een grote fout heeft begaan. Kan ze deze fout nog herstellen…?
Het verhaal is een echte slowburn trope die tot het laatst toe gerekt wordt. Het was voor mij niet echt een verrassend verhaal want al gauw voel je dat Rosalie en Luc zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen. Het einde was dus niet echt verrassend te noemen. Rosalie (neurodivers) en Luc hebben beide hun eigen bagage en je ziet ze in de loop van het verhaal wel groeien. Het thema verlies van een dierbare en het rouwproces zit erin verweven en daar voelde je wel de emoties van Rosalie. Dat leverde bij mij dan ook een brok in mijn keel op. De omgeving en Sant Jordi werden wel zo beschreven dat je het voor je kan zien. Sant Jordi is een leuk weetje in dit verhaal, dat je iemand dan een roos en een boek geeft, stukje Catalaanse cultuur. Je leest het verhaal vanuit de 2 hoofdpersonages en tijdens elk hoofdstuk staat dan ook de naam vanuit wie het verteld wordt. Boven elk hoofdstuk staat een rand vol bloemen en dat is een leuk detail. Ondanks Jami’s vlotte schrijfstijl, het anders zijn van Rosalie, de mooie locatie in Spanje na het emigreren en het stukje rouw wat erin is verwerkt was het niet geheel mijn smaak in Feelgood romans.
Daarom geef ik het boek 3⭐️⭐️⭐️
‘Sommige mensen zijn het waard om je dromen voor op te geven, zodat je samen nieuwe dromen kunt ontwikkelen.’
Rosalie, haar moeder en zus zijn geëmigreerd naar Spanje waar ze een bloemenzaak runnen. Rosalie wil het liefst terug naar Nederland. Als Luc de B&B van zijn opa en oma wil overnemen ziet Rosalie een kans om weer terug naar Nederland te kunnen. Hoe vaker ze Luc helpt hoe meer ze gaat twijfelen. Tegen de tijd van Sant-Jordi is ze bang dat ze een grote fout heeft begaan. Kan ze deze fout nog herstellen…?
Het verhaal is een echte slowburn trope die tot het laatst toe gerekt wordt. Het was voor mij niet echt een verrassend verhaal want al gauw voel je dat Rosalie en Luc zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen. Het einde was dus niet echt verrassend te noemen. Rosalie (neurodivers) en Luc hebben beide hun eigen bagage en je ziet ze in de loop van het verhaal wel groeien. Het thema verlies van een dierbare en het rouwproces zit erin verweven en daar voelde je wel de emoties van Rosalie. Dat leverde bij mij dan ook een brok in mijn keel op. De omgeving en Sant Jordi werden wel zo beschreven dat je het voor je kan zien. Sant Jordi is een leuk weetje in dit verhaal, dat je iemand dan een roos en een boek geeft, stukje Catalaanse cultuur. Je leest het verhaal vanuit de 2 hoofdpersonages en tijdens elk hoofdstuk staat dan ook de naam vanuit wie het verteld wordt. Boven elk hoofdstuk staat een rand vol bloemen en dat is een leuk detail. Ondanks Jami’s vlotte schrijfstijl, het anders zijn van Rosalie, de mooie locatie in Spanje na het emigreren en het stukje rouw wat erin is verwerkt was het niet geheel mijn smaak in Feelgood romans.
Daarom geef ik het boek 3⭐️⭐️⭐️
‘Sommige mensen zijn het waard om je dromen voor op te geven, zodat je samen nieuwe dromen kunt ontwikkelen.’
1
Reageer op deze recensie
