Lezersrecensie
Palazzoeen boek dat fijn wegleest
Na het plotseling overlijden van haar ouders moet Cosima Saverio het prestigieuze lederwarenmerk van haar familie leiden. Daarnaast heeft ze de zorg voor haar broertje Luca de levensgenieter met veel geld uitgeven en haar zusje Allegra die het ongeluk heeft overleefd. Ze zet haar eigen behoeften opzij voor die van het bedrijf en degene die op haar rekenen. Dan moet ze een moeilijke beslissing nemen. Kiest ze voor het Palazzo of haar broer Luca? Welke rol speelt Olivier Bayard, de oprichter van Frankrijks meest succesvolle prêt-à-porter-handtassen-bedrijf in haar leven?
Steel staat bekend om haar boeken met rijke mannen en slechteriken en dat was hier ook weer het geval.
In het begin moest ik even in het verhaal komen en dat komt doordat de eerste 2 hoofdstukken een stuk familiegeschiedenis van Cosima en van Olivier Bayard zijn. Eenmaal in het verhaal gekomen las het vlot weg. Het was een verhaal met voorspelbare momenten en ook veel herhaling wat voor mij eigenlijk niet nodig is. Door de beeldende schrijfstijl waan je je in Venetië en in Rome. Op het einde was ik toch even ontroerd. Wat irriteerde ik me aan die broer Luca maar ook aan hoe Cosima hem toch de hele tijd weer hielp. Allegra was een lieve vrouw die teveel haar zus Cosima aan het pleasen was m.b.t. de tassenlijn. Basile is net als zijn vader Olivier een fijne man en zij maakten dat het toch fijn weglas.
Ondanks dat het een vlot en heerlijk ontspannen verhaal is geef ik het door de herhalingen en de voorspelbaarheid 3 sterren.
‘Herinneringen heb je voor altijd. Ze verlaten je nooit. Mensen gaan weg, maar herinneringen niet. Je kunt ze niet verliezen.’
Steel staat bekend om haar boeken met rijke mannen en slechteriken en dat was hier ook weer het geval.
In het begin moest ik even in het verhaal komen en dat komt doordat de eerste 2 hoofdstukken een stuk familiegeschiedenis van Cosima en van Olivier Bayard zijn. Eenmaal in het verhaal gekomen las het vlot weg. Het was een verhaal met voorspelbare momenten en ook veel herhaling wat voor mij eigenlijk niet nodig is. Door de beeldende schrijfstijl waan je je in Venetië en in Rome. Op het einde was ik toch even ontroerd. Wat irriteerde ik me aan die broer Luca maar ook aan hoe Cosima hem toch de hele tijd weer hielp. Allegra was een lieve vrouw die teveel haar zus Cosima aan het pleasen was m.b.t. de tassenlijn. Basile is net als zijn vader Olivier een fijne man en zij maakten dat het toch fijn weglas.
Ondanks dat het een vlot en heerlijk ontspannen verhaal is geef ik het door de herhalingen en de voorspelbaarheid 3 sterren.
‘Herinneringen heb je voor altijd. Ze verlaten je nooit. Mensen gaan weg, maar herinneringen niet. Je kunt ze niet verliezen.’
1
Reageer op deze recensie