Luchtige thriller voor tussendoor

Paul De Bruyn (1954) studeerde Germaanse Filologie, waarna hij in 1980 als redacteur aan het werk ging voor Gazet van Antwerpen. Bij deze krant vervulde hij diverse functies tot hij in 2015 met ontslag ging. Eind vorige eeuw schreef hij de non-fictie Acht seconden in Dallas, vier jaar later gevolgd door God, haat en geweren. Na zijn journalistieke loopbaan, richtte De Bruyn zich op het schrijven van spannende boeken. Na Het laatste gesprek en Fatale vriendschap is De laatste stap zijn jongste thriller.

Commissaris Eric Michiels en zijn team worden naar de Hobokense polder gestuurd waar het lijk van een man is gevonden. Het lichaam is dusdanig toegetakeld dat Michiels en collega’s zich afvragen of het gaat om een rituele moord, of een uiting van extreme haat. De dode man is een leraar, die onlangs een conflict met een leerling had, maar is dat de reden voor de moord, of is er meer aan de hand?

De Bruyn schrijft zeer toegankelijk, het boek is zelfs regelmatig luchtig door de humor en de omgangsvormen van de personages. Op één hoofdstuk na wordt het hele boek vanuit Michiels’ perspectief geschreven in de derde persoonsvorm. De auteur heeft er voor gekozen om het verhaal chronologisch te vertellen en dat komt prima uit de verf. Toch verloopt het onderzoek naar de moord dusdanig makkelijk, dat het verhaal niet zorgt voor veel verrassingen en spanning. Dat geldt ook voor de daadwerkelijke ontknoping. Het boek komt door dit alles meer over als een whodunit dan een thriller. Wellicht heeft dit laatste ook te maken met een aantal passages dat in een feelgood niet zou misstaan.

Van hoofdpersonage Eric Michiels en zijn rechterhand Julie Winters krijgt de lezer een redelijk beeld al krijgen ze beiden niet veel diepgang. Hetzelfde geldt voor de vele andere personages die in het boek voorkomen. Dat is jammer, want racisme en haat, de belangrijkste thema’s in het boek, nodigen uit tot uitvergroten van stereotype karakters. De auteur komt met de extreemrechtse Joshua van Gelder het meest in de buurt van een dergelijk stereotype. Wat opvalt in dit verhaal dat draait om racisme is dat het politiekorps geen afspiegeling van de maatschappij is. Een korps dat bestaat uit autochtone gelijkgestemden lijkt te mooi om waar te zijn.

Met De laatste stap heeft De Bruyn een toegankelijk boek geschreven dat voor veel lezers is weggelegd. Spannend wordt het nergens en ook de diepgang ontbreekt, maar een prima boek om lekker tussendoor te lezen.