Een echter 'eye-opener'

Een absolute must-read! Een hard verhaal, maar tegelijkertijd ook mooi.

Het geeft een kijkje in het leven van een Afghaanse jongen, hoe hij opgroeit in een land verscheurt door oorlog, hoe hij ermee om moet gaan dat hij in zijn land tot een minderheidsgroep behoort waarop constant wordt neergekeken en die wordt verwaarloosd door de overheid.
Hoe hij blijft hopen en al het mogelijke doet om voor zijn gezin een toekomst te creëren in zijn land, maar uiteindelijk geen andere uitweg meer ziet dan vluchten.
Een stap in het onbekende, een levensgevaarlijke reis, door vele landen, in vaak moeilijke en zelfs levensgevaarlijke omstandigheden om dan eindelijk Europa te bereiken, 'het beloofde land' en zelfs in België terecht te komen.
Hier ontmoet hij vriendelijke mensen, die hem willen helpen, maar stuit hij op een nieuwe zware uitdaging: de procedure om als vluchteling erkend te worden.
Vooral dit laatste deel vond ik shockerend.
Van alle vorige uitdagingen (een land in oorlog, een verdrukte minderheidsgroep, een gevaarlijke vlucht uit je thuisland) had ik me a.h.v. nieuwsberichten al wel een beeld gevormd dat min of meer overeenkwam met wat er in dit boek verteld wordt - hoewel .... Het boek hielp toch ook de praktische impact inzien van sommige tekortkomingen in zijn thuisland. Deze tekortkomingen zijn ons vaak wel bekend als abstracte concepten, maar wat dit praktisch juist betekent beseffen we vaak niet. Slechts één van vele voorbeelden: doordat meisjes niet naar school mogen gaan en zelfs amper buiten mogen komen, kennen zij vaak niet eens de concepten 'links' en 'rechts'. Iets dat ik zo vanzelfsprekend vond dat iedereen dat toch op zijn minst meekreeg bij de opvoeding. Of je nu naar school gaat of niet. Blijkbaar ben ik dus toch op zijn minst een beetje wereldvreemd.
Iets wat je blijkbaar zeker ook kan (of hopelijk inmiddels 'kon'?) zeggen van de procedures voor het erkennen van vluchtelingen. Ik begrijp heel goed dat er procedures moeten zijn om te beslissen wie wel en wie niet als vluchteling erkend kan worden. Dat de mensen die deze procedures moeten toepassen onder druk staan door de soms massale hoeveelheid werk. Dat zij richtlijnen volgen en maar een beperkte tijd kunnen spenderen per casus. En kan alleen maar hopen dat het er niet altijd zo aan toegaat als bij Qadir. Dat er niet altijd een muur van onbegrip en wereldvreemdheid in de weg staat van een goed begrip van iemands levensverhaal.

Dit was trouwens mijn eerste luisterboek en ook wat dat betreft een aangename ervaring. De stem van Michaël Pas is heel aangenaam om naar te luisteren en ook het feit dat het in het Vlaams verteld wordt maakt het voor mij als Vlaamse natuurlijk extra leuk.