Zonde van het einde

Ik heb nl. een zwak voor historische verhalen waar fictie gebaseerd wordt op werkelijkheid. En ook hier is dat het geval. Als Belgische was ik niet vertrouwd met het Amsterdam van de 16de eeuw en van de weeshuisziekte had ik zelfs nog nooit gehoord. Dankzij dit boek kon ik dus op een laagdrempelige manier iets bijleren. Altijd mooi meegenomen!
Maar het was niet het verhaal in de eerste plaats dat mij voor dit boek deed kiezen. Het was de prachtige cover. Pas in 2de instantie liet ik me verleiden door de korte inhoud op de achterflap.
De leeservaring zelf was echter voor het grote deel eerder middelmatig: de soms belachelijk korte hoofdstukken die de ene keer sprongen van maanden overspannen en de andere keer slechts een paar uur, voelden raar aan. Het hoofdpersonage Fye is geen sympathiek personage en ik slaagde er niet in om mij in te leven in haar denkwereld. Haar gedrag en beslissingen voelden vaak onlogisch aan. Haar man Ger vond ik maar een zielig personage en ook met hem kon ik dus geen binding krijgen. Het personage met de meeste aantrekkingskracht was dochter Sara, maar zij bleef te zeer op de achtergrond om het verhaal te kunnen redden.
Het was echter het einde van het boek, de gebeurtenissen tijdens het losbarsten van de beeldenstorm, dat mijn score van 3 naar 2 sterren deed wegglijden. Misschien was Fye zo getraumatiseerd door wat ze meegemaakt had, zo opgeslokt door een blindmakende zoektocht naar wraak, dat dit de verklaring voor haar acties is. Maar dan had ik als lezer graag wat meer inkijk gekregen in deze getraumatiseerde ziel opdat het einde geloofwaardig zou overkomen. Nu voelde dit einde voor mij geforceerd en onrealistisch en bleef ik met een teleurgesteld gevoel achter bij afronding van het boek.