Heerlijk verhaal dat echter spanning en originaliteit mist

Stel je voor, je bent de jongste van zes en hebt twee zussen die met veel succes de ene roman na de andere uitbrengen. Zelf voel je het ook kriebelen, maar zal je wel goed genoeg zijn? Het zal de Australische Nicola Moriarty vast meer dan één slapeloze nacht gekost hebben. Toch durfde ze het aan en trad in 2012 in de voetsporen van Liane en Jaclyn Moriarty, toen ze debuteerde met In vrije val. Met De ex, naar het Nederlands vertaald door Anna Livestro, is boek nummer vijf een feit. De auteur doet daarmee haar eerste stappen in het thrillergenre.

Voor Georgia is Luke een geschenk uit de hemel, eindelijk heeft ze haar prins op het witte paard gevonden. Alleen is het bijzonder vervelend dat zijn ex Cadence niet wil aanvaarden dat Luke háár vriendje niet meer is. Op alle mogelijke manieren maakt ze Georgia het leven zuur: gemene berichtjes achter de autoruit, een inbraak, en vermoedelijk is ze er ook verantwoordelijk voor dat haar ‘rivale’ haar baan verliest. Luke doet alle mogelijke moeite om zijn ex tot de orde te roepen, maar helaas. Georgia voelt zich de hele tijd achtervolgd en kan haar angsten nog nauwelijks de baas. Wie zal Cadence weten te stoppen? Hoe zal dit aflopen?

De ex is opgebouwd uit vier delen. In eerste instantie komt uitsluitend het perspectief van Georgia aan bod. De lezer komt te weten hoe ze Luke leerde kennen en waarom zijn banden met Cadence niet helemaal verbroken zijn. Vrij snel zie je een aantal mogelijke scenario’s voor ogen. Want laat het duidelijk zijn, niemand die eraan twijfelt dat de feiten niet (helemaal) zijn zoals ze voorgesteld worden. Heel interessant is daarom het tweede deel van het boek, waarin het standpunt van Cadence belicht wordt. Maar in hoeverre is deze ex betrouwbaar? Hoever is ze bereid te gaan om Luke voor zichzelf te houden?

Het verhaal telt drie hoofdpersonages, waarvan Georgia degene is die we het beste leren kennen. Zij is degene die belaagd wordt, zij is degene die de hele tijd in angst leeft en met een bang hart afwacht wat de toekomst brengt. Thema’s zoals stalken en leven in angst komen steeds beter uit de verf naarmate het boek vordert. De gebeurtenissen maken duidelijk hoe snel iemands leven een hel kan worden als je de verkeerde persoon tegenover je krijgt. Beetje bij beetje krijgt de lezer ook inzicht in de andere personages, met name Luke en Cadence. Dat is mooi, want uiteindelijk wil iedereen weten wie van hen te vertrouwen is en waarom zij doen wat ze doen.

Vanaf deel drie komt alles in een stroomversnelling, meer en meer wordt duidelijk hoe alles in elkaar zit. Al is er één vraag die de boventoon blijft voeren: waarom gebeurt dit alles? Die vraag krijgt uiteindelijk een meer dan bevredigend antwoord. En dat is een hele opluchting, want lange tijd is het boek te gezapig voor een thriller. Niet origineel en spannend genoeg. Wat niet wegneemt dat De ex hoogst plezierig tijdverdrijf is. De schrijfstijl van Moriarty is heerlijk, ze maakt lekker veel gebruik van dialogen, zonder daarin te overdrijven. De personages hebben je meteen in hun greep; allicht is dat de reden waarom je de auteur de grote voorspelbaarheid van het verhaal vergeeft.

De ex is zeer aangenaam leesvoer, maar schiet tekort wat originaliteit en spanning betreft. Hoewel de plot goed in elkaar steekt, is het verloop van het verhaal te voorspelbaar. Geen voer voor de thrillerlezer pur sang, maar een aanrader voor liefhebbers van romans met wat psychologie en een vleugje spanning.