De uitwerking is niet optimaal

De Zwitserse auteur Nicolas Feuz (1971) studeerde rechten en werd nog voor zijn dertigste benoemd tot onderzoeksrechter, later volgde een nieuwe functie als aanklager (specialisatie: de strijd tegen drugshandel). Toen hij tijdens een vakantie niets meer te lezen had, is hij zelf beginnen te schrijven. Zijn eerste acht thrillers werden in eigen beheer uitgegeven, waarna hij alsnog een uitgever vond; sinds 2023 zit hij bij de uitgeverij die ook Joël Dicker in de portefeuille heeft. De postzegelverzamelaar is Feuz' eerste thriller die naar het Nederlands vertaald werd; de klus was in handen van Rosalyn Van Moorselaar.

Met twee intrigerende prologen trekt de auteur de lezer meteen het verhaal in. In de eerste zijn we getuige van een marteling, de tweede speelt zich af in een postsorteercentrum. Een pakketje dat op dat moment verwerkt wordt, zal een ketting van mysterieuze leveringen in gang zetten. Het is aan inspecteur Ana Bartomeu van de federale politie in Genève om een en ander uit te zoeken. Wie is er op het onzalige idee gekomen om postzegels van mensenhuid op zijn pakketjes te plakken? Welke boodschap wil de dader overbrengen?

Het is de periode tussen kerst en oud en nieuw, helaas voor Ana is collega Morin niet bereikbaar. Te druk met een privéaangelegenheid, meer bepaald een van zijn vele minnaressen, zo weet de lezer. Er zit voor Ana niets anders op dan haar geschorste collega Mitch op te roepen om haar bij te staan. De zoektocht brengt het duo zowat heel Franstalig Zwitserland en enkele Franse departementen door. Dat ware leuk, mocht de auteur niet de onbedwingbare behoefte hebben om zowat elke straat, elk kruispunt en elk gebouw te benoemen. Het is irritant om bijvoorbeeld tientallen vindplaatsen opgesomd te krijgen, laat staan dat je wilt weten in welk kanton die liggen en hoe je er precies komt. Hetzelfde doet Feuz met mensen, elke passant krijgt een naam en ook hun exacte functie wordt je niet onthouden.

Goede punten krijgt de auteur voor de opbouw van het verhaal. Hij werkt met een verteller, waardoor de lezer af en toe meer weet dan de politie. Naast de zaak van de pakketjes die overal in het land opduiken en waar inspecteur Ana zich mee bezighoudt, zijn er de activiteiten van collega Morin die zich enkele dagen eerder afspelen. Beide verhaallijnen worden afgewisseld door een aantal episodes uit het verleden, waarin een tienjarige jongen centraal staat. Elke thrillerlezer heeft meteen door dat hij op een of andere manier centraal staat in het postzegelgebeuren, alleen het hoe blijft een raadsel. Van alle personages in het heden is het inspecteur Ana die het duidelijkst wordt neergezet: zij is vijftiger, hartlijder, gescheiden en moeder van twee volwassenen kinderen waar ze geen contact meer mee heeft. Het hele boek door is ze boos en verdrietig om een misgelopen affaire; een van de zijpaadjes die de auteur bewandelt zonder dat ze veel bijdragen.

Feuz heeft een toegankelijke schrijfstijl, waardoor de lezer niet al te zwaar tilt aan de eerder genoemde breedvoerigheid en menige herhaling, bijvoorbeeld over het slechte weer dat alles bemoeilijkt. De originele elementen in het verhaal maken veel goed, maar kunnen niet helemaal verhullen dat het tempo soms te laag ligt. Ook de lugubere scènes die af en toe opduiken kunnen het euvel niet verhelpen. Het perspectief van de politie is leidend, waardoor het standpunt van de dader en zijn motieven er maar bekaaid vanaf komt. De bloedstollende spanning waar de cover gewag van maakt, is slechts mondjesmaat aanwezig.

De postzegelverzamelaar voelt niet aan als een boek van een geroutineerd thrillerschrijver. Originele invalshoeken worden overschaduwd door overbodige details, en de uiteindelijke opheldering is slechts deels bevredigend. Nicolas Feuz bedenkt geweldige dingen, maar de uitwerking ervan is niet optimaal.