Origineel en boeiend, maar ietwat onevenwichtig

Han Peeters (1959) is een Nederlandse auteur die pas op latere leeftijd begon te schrijven, maar ondertussen een heel aantal boeken op zijn naam heeft staan. Een deel ervan is een mix van verschillende genres, waarbij ook sciencefiction niet geschuwd wordt. ‘Het laatste testament’ is de verzameling van drie eerder verschenen boeken: ‘De laatste profeet’, ‘De laatste profeet en de giganten’ en ‘De laatste profeet op Gliese’. Meer boeken zijn op komst.

We maken kennis met Emile van Straten, een van de hoofdrolspelers in dit verhaal. Terwijl hij samen met zijn vrouw de wereld rondzeilt, wordt hij door Unesco opgeroepen voor een bijzondere missie. Het is het begin van een aantal verrassende ontdekkingen. Emile wordt uiteindelijk de man achter het Osisme, een beweging die wil afrekenen met de domheid en de hebzucht van de mens. Steeds opnieuw gaan beschavingen ten onder omdat men niet bereid is een stapje opzij te zetten en samen te werken. Emiles wens is een nieuwe wereldorde waarin iedereen gehoord wordt en niemand nog arm of ziek is.

Elk van de drie boeken in deze verhalenbundel krijgt andere klemtonen: nieuwe dragende personages, nieuwe locaties, enzovoort. De rol van de Griekse goden die in het begin geïntroduceerd worden, wordt kleiner met de tijd, maar met name ene Kronos is bepalend voor het verhaal. Soms lijk je een avonturenroman te lezen, dan weer is het pure sciencefiction en ben je omringd door aliens en ruimteschepen. Meer dan eens stuit men op onverwachte problemen, die aanleiding geven tot bizarre situaties. De oplossing komt uiteindelijk bijna altijd uit de lucht gevallen, meteen een van de minpunten van het boek.

In ‘De laatste profeet’ is geen spoor van de opdeling in drie boeken te vinden. De hoofdstukken, die talrijk en kort zijn, worden doorgenummerd. Dat is een vreemde keuze, aangezien elk boek een afgerond geheel vormt en elk nieuw boek met een samenvatting van het voorgaande begint. Het opnemen van de verschillende boektitels had voor wat rust in dit bijna 1000 bladzijden tellende boek kunnen zorgen.

Han Peeters heeft een vlotte pen, dat is het minste wat gezegd kan worden. Systematisch worden echter dezelfde taalfouten gemaakt, en dat werkt op een bepaald moment storend. Gelukkig zijn er de sprekende personages: de best dominante Emile, zijn zakelijke vriend Jonathan en redder van de wereld OrlandO, om er een paar te noemen. Geen van alle zijn ze inwisselbaar, allemaal hebben ze hun eigen karaktertrekken en komen ze goed uit de verf.

De research die Peeters voor dit boek gedaan heeft, is indrukwekkend. Informatie willen meegeven is bewonderenswaardig, maar overdrijven is nooit goed. Zo lijk je soms een wel heel lange geschiedenisles te volgen, en dat gaat ten koste van het verhaal zelf. Het evenwicht is soms zoek. Jammer, want de insteek van het verhaal, de schrijfstijl en de personages zijn ijzersterk. Minder abrupte eindes en duidelijk ingekorte wetenschappelijke en historische informatie zouden van ‘Het laatste testament’ een nog sterker boek maken.