Een dijk van een thrillerdebuut - origineel, meeslepend en spannend

Sarah en haar man verloren een paar jaar geleden hun zoontje in een auto-ongeluk. Ze is er nooit in geslaagd de draad van haar leven weer echt op te pikken. Wanneer ze de kans krijgt om een driedaagse cursus spreekvaardigheid te volgen, grijpt ze die met beide handen aan. Als speechschrijver voor de minister van Buitenlandse Zaken verblijft ze samen met andere hooggeplaatste lui uit de politiek in de bossen van Zeist. Bedrijfsleider Jasper heeft daar niet alleen zijn woonboerderij, maar ook een hotel en wellnessruimte. Vooral in de nachtelijke uren lijkt daar een en ander te gebeuren dat voor de buitenwereld geheim moet blijven. Wanneer Sarah na haar verblijf in Zeist plots verdacht wordt van de moord op haar vriendin Ella, moet ze alle zeilen bijzetten om haar onschuld te bewijzen en uit te zoeken wat er precies aan de hand is.

De parallellen tussen de Sarah uit het boek en auteur Yvonne Doorduyn zijn overduidelijk. Beiden zijn speechschrijver voor politieke leiders en allebei hebben ze schrijfambities. In ‘Onmacht’ speelt de redactie van de Volkskrant een grote rol, en laat Doorduyn nou net daar gewerkt hebben, als politiek verslaggever in Den Haag. Het was een goede keuze van de auteur om haar thrillerdebuut te laten afspelen in kringen die ze kent, in een wereldje dat weinig of geen geheimen voor haar heeft. Het verhaal laat daardoor een bijzonder realistische indruk na bij de lezer. En werd dan ook nog een keertje genomineerd voor de Hebban Thrillerprijs 2021.

‘Onmacht’ bestaat uit 95 zeer korte hoofdstukken, een beproef recept om de aandacht van de lezer vast te houden. Er wordt constant gesprongen in de tijd: er zijn niet alleen flashbacks naar het moment van het auto-ongeluk jaren geleden, maar ook in het nu gaan de verhaallijnen van Sarah en haar man Lars niet gelijk op. Sarah doet haar verhaal in de ik-vorm, wat ervoor zorgt dat de lezer zich enorm betrokken voelt bij alles wat ze doet. Lars daarentegen zien we door de ogen van een alwetende verteller, zijn verhaal wordt chronologisch weergegeven. Hoewel de perspectieven van beide hoofdpersonages niet dezelfde tred houden, zijn er nergens tijdsaanduidingen. En dat is fijn, een auteur hoeft zijn lezers niet alles voor te kauwen.

Het boek kent een bijzonder originele setting. Geef toe, hoeveel thrillers spelen zich af in en rond het complex van een coachingcursus? Hoeveel politieke thrillers zijn er die heel ‘gewoon’ aanvoelen? Hoe prijzenswaardig is het om niet een zoveelste nieuwsgierige journalist te hebben die de rechercheurs ‘een handje wil helpen’? Nee, de redactieleden van de Volkskrant zijn mensen die je meteen in je hart sluit, hoewel ze iets minder uitgewerkt worden dan de protagonisten van het verhaal. En dat is prima, tenslotte speelt de pers een ondergeschikte rol in het boek.

Over alles is haarfijn nagedacht, de verschillende elementen van de plot passen naadloos in elkaar. Het verhaal wordt een paar keer opgesmukt met een kopie van krantenartikelen; het is een geslaagde manier om de lezer vanuit nog een ander perspectief de voortgang in het proces te laten volgen. Doorduyn beschikt dan ook nog eens over een zeer vlotte pen, het is een waar plezier om haar debuut te lezen. Nergens voelt er ook maar iets geforceerd aan, het taalgebruik is steeds afgestemd op de situatie, het hele boek voelt als een jasje dat je al jaren draagt en dus bijzonder comfortabel zit.

De vertwijfeling van Sarah is voelbaar, hoe moet ze in hemelsnaam bewijzen dat ze onschuldig is, terwijl toch alles tegen haar spreekt? De stukken waarin haar man Lars de hoofdrol speelt, zijn bij momenten ongemeen spannend. Zal het hem lukken bewijsmateriaal boven tafel te krijgen? Of zal hij nooit de kans krijgen zijn geliefde Sarah vrij te pleiten?

‘Onmacht’ is een dijk van een thrillerdebuut. Origineel, meeslepend en spannend. De lezer zal nooit nog met dezelfde ogen naar zijn politieke leiders kijken.