Mooi tijdsbeeld

In de jaren van wederopbouw was in Rotterdam het motto: niet lullen maar poetsen. Het hart van de stad was platgegooid, eerst door de moffen* en later nog eens door de Engelsen, het 'vergeten bombardement'.
En in Rotterdam-zuid was het bikkelen.
En kinderen uit wat we nu noemen 'kansarme gezinnen', konden in een 'vacantiecolonie', even bijtanken en ook een beetje vakantie houden. De dictatuur van begeleiders daar is fraai beschreven door Vaandrager, en zo herkenbaar.
Ook het zelf ontdekken van allerlei 'relaties en gevoelens', horen daarbij, Joop met zijn inschikkelijke zus, en de hoofdpersoon met zijn nichtje.
De sfeer in het anti-autoritaire gezin van Massaker is gruwelijk goed beschreven, ieder voor zich en alleen vader heeft het laatste woord.
De vader, die Joop en hoofdpersoon een sigaret aanbiedt, 'om alvast te wennen'.
En waar zie je het nog, gezinnen waar thuis wordt geping-pongd ? Of plakboeken worden bijgehouden?
Hoofdpersoon verzamelt sigarettenverpakkingen en gaat uit vissen. Heeft op zolder een verzameling Surinaamse speren, die hij, nadat zijn moeder toestemming geeft, uitdeelt aan vriendjes.
Een vriendje, zeer eigengereid vegetarisch, als enige van het gezin, verzameld vlinders. En praat weinig. Tegenwoordig heet zo iemand een autist, maar dat bestond toen nog niet.
Al met al een mooi tijdsbeeld.


*bewoners van de gebombardeerde huizen werden ondergebracht in snel uit de grond gestampte 'nooddorpen' rond Rotterdam. In Overschie was zo'n dorp waar Jules Deelder opgroeide.