Dood de engel: meesterlijk!

Vlak voor middernacht arriveert de hogesnelheidstrein uit Milaan. Als de conducteur de laatste coupé opent om te controleren of iedereen de trein verlaten heeft, ziet hij nog nét dat de coupé bezaaid ligt met lijken alvorens hij eveneens dood neervalt.

Politieagente Colomba Caselli, wordt belast met het onderzoek. Caselli is weliswaar uiterst kundig en staat haar mannetje, maar met regelmaat
heeft zij last van posttraumatische symptomen, hoe stellig zij dit zelf ook ontkent.

“Met haar ogen vol tranen bewoog ze op handen en voeten naar het lichaam van Infanti en voelde naar zijn hartslag aan zijn keel, die glibberig was van het bloed. Hij was zwak, maar regelmatig, ook al puilde het vlees uit zijn linker gezichtshelft.”

Caselli roept de hulp in van de hoogbegaafde en briljante Dante Torre. Torre is een voormalig collega. In zijn kindertijd is Torre jarenlang gevangen gehouden in een silo van ‘de Vader’. Uiteindelijk weet hij te ontsnappen, maar deze ervaring heeft hem behoorlijk ontwricht. Caselli en Torre hebben al eerder samengewerkt en hebben –uiteindelijk- een modus gevonden om met elkaar om te gaan, elkaar te respecteren en te waarderen.

“Niet voor jou, Dante. Voor ons. Voor wat er nog kon komen. Ze deed moeite om de juiste woorden te vinden, dat viel niet mee. Ze ging naast hem op de bank zitten. Mijn leven had structuur voordat ik jou ontmoette. Ik wist wat ik moest doen. Nu is elke stap er één in het ongewisse.”

Buiten het feit dat ‘Dood de engel’ een uitstekende thriller is, worden de personages op meesterlijke wijze gekarakteriseerd. Misschien is dat wel het allergrootste talent van Dazieri. Hij kiest niet de meest eenvoudige karakters voor zijn verhaal, maar vooral voor de hoofdpersonages Caselli en Torre ga je sympathie voelen, ondanks het feit dat deze twee, die allebei worstelen met de nodige trauma’s, wellicht niet altijd sympathiek doén. Je vergeeft het hen al snel.

“Mijn eed, toen ik bij de politie kwam. Colomba’s stem was gebroken. En ik heb altijd geprobeerd me eraan te houden. Ik geloofde erin. Toen begon ik de regels wat op te rekken, een paar wetten te overtreden. En nu…. Ze schudde haar hoofd en kwam op adem. Ik moet mezelf aangeven Dante.”

Het verhaal is weliswaar complex en vergt de nodige aandacht van de lezer, maar het is tegelijkertijd zó boeiend dat de lezer als vanzelf aan de pagina’s gekleefd blijft. De auteur laveert met verve door de diverse gebeurtenissen. Dazieri heeft een beeldende schrijfstijl en het verhaal kent vele actiescenes. Bovendien ziet de auteur kans om zijn lezers regelmatig op het verkeerde been te zetten en ook het sluitstuk, de finale zo je wilt, is verrassend.

Over de auteur
Sandrone Dazieri werd in 1964 in Cremona geboren, doorliep de hotelschool en werkte tien jaar als kok op diverse plaatsen in Italië. In 1992 werd hij proeflezer bij uitgeverij Telepress. Zeven jaar later debuteerde hij met ‘Attenti al gorilla’ (geen Nederlandse vertaling), de eerste in een serie succesvolle hardboiled thrillers. Dazieri schreef ook scenario's, een kinderboek en scripts voor strips. ‘Uccidi il padre’ is al zijn twaalfde boek, maar het eerste dat in Nederlandse vertaling verschijnt onder de titel ‘Dood de vader’ (mei 2015).

Uitvoering
Uitgeverij Xander Uitgevers B.V.
ISBN10 9401605718
ISBN13 9789401605717 Paperback
Vertaling Carolien Steenbergen

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/