Ik wil naar Ethiopië

De geuren, de kleuren, de mensen, het eten, Verghese beschrijft het zo, dat je het gevoel hebt er te zijn. En dat is dan alleen nog maar het decor van een boeiende, spannende en ontroerende geschiedenis van een eeneiige tweeling die opgroeit als wees bij een missieziekenhuis. Omringd door tal van mooie personages waar je van gaat houden als lezer. De relaties tussen die mensen, de dilemma's, de keuzes, het is allemaal zeer invoelbaar en met vaart geschreven. Nergens wordt het te psychologiserend. Het lijkt als je het leest zo ingevoeld dat het een autobiografie zou kunnen zijn. In een nawoord verantwoordt Verghese waar hij wat op heeft gebaseerd. Dat Verghese een arts is staat wel als een paal boven water en dat is misschien het enige bezwaartje. Chirurgische en medische details komen bijna elke pagina wel terug en zijn soms wat teveel van het goede. Gelukkig is daar ook wel weer veel humor bij. En je kunt ze ook gewoon overslaan.