Kay en Lucy meer en meer van plastic

Ooit vond ik ze nog wel boeiend Kay de patholoog en Lucy haar nichtje(tja wat is haar finctie eigenlijk, iets bij de geheime dienst). Maar na dit nieuwste boek ben ik er nu wel klaar mee. Ze zijn allebei supersonisch, kunnen alles en weten alles en ze zijn volkomen rechtschapen en in een wereld die sinds James Bond niet veranderd is: de Russen zijn de engerds. Misschien komt het door de actualiteit, waarin steeds meer duidelijk wordt dan een groot deel van Amerika de fascistoïde trekken van de autoritaire regering rustig op zijn beloop laat dat ik moeite heb met het beeld van al die instituten en instanties (in afkortingen waarvan Cornwell driftig grossiert) die zo onkreukbaar opkomen voor de goede zaak. Los daarvan worden Kay en Lucy steeds meer plastic poppen die gelukkig alles kunnen. Erg spannend wordt het daardoor ook niet.