Vertellingen over het dagelijkse leven in Rusland

Het zijn geen verhalen met een begin en een ontknoping die Osipov ons brengt met Kilometer 101. Het zijn observaties, situaties, flarden van levens en ontmoetingen. Zonder te oordelen beschrijft hij, becommentarieert hij en verwondert hij zich. Soms als zichzelf, soms als de ik-persoon, die overigens in de meeste verhalen veel trekken met O zelf gemeen lijkt te hebben. Voor iedereen die vaker dan eens in Rusland is geweest zeker herkenbaar en voor anderen boeiend. Weemoed, onthechting, moedeloosheid, maar vooral verwondering. Waarom gaan de dingen zoals ze gaan, wat kunnen we er aan doen en waarom doen we wel of niet iets en wat heeft dat voor gevolg. Zijn soepele stijl onder opsmuk en beetje van de hak op de tak maakt de vertellingen heerlijk leesbaar. Hij is wel eens vergeleken met Tjechov en dat snap ik wel. Maar anders dan bij Tjechov lijken veel vertellingen in de kern toch wel veel op elkaar en soms zitten er letterlijke herhalingen in. Het veel refereren aan historische Russische figuren en literatuur vergt een flink notenapparaat en daar moet je van houden.