Een debuut met mogelijkheden voor een vervolg

In juni 2018 verscheen het debuut van Samantha Stroombergen (1990). Nog geen jaar later werd zij met dit boek de winnaar van de Gouden Strop 2019. En nu staat De witte kamer op de shortlist van de Hebban Debuutprijs.

In De witte kamer maken we kennis met rechercheur Leon Coeur. Vanwege een eerder schietincident is hij, lopende het onderzoek hiernaar, geschorst en geeft hij les bij de studie criminologie op de universiteit. Zijn nichtje Hanna Gosselaer is een van zijn studenten. Wanneer er in een park het uitgemergelde lijk van een verdwenen Midden-Oosten journalist wordt gevonden kan Leon het niet laten om zich met deze zaak te bemoeien om zo aan te tonen dan de politie niet zonder hem kan. Hij vraagt hierbij hulp van zijn nichtje aangezien zijn speurwerk hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen.
Naast het speurwerk van beide hoofdpersonen speelt nog hun beider privéleven een rol in het verhaal. Leon gelukkig getrouwd maar nog ongewild kinderloos en Hanna die in haar verleden een trauma opliep bij de verdwijning van haar vriendin.

De witte kamer leest vlot en prettig. De karakters van Leon en Hanna worden goed uitgewerkt en zijn niet direct stereotype voor een thriller. Zowel Hanna als Leon hebben echter allebei wel heel veel op hun bordje wat de geloofwaardigheid soms wat minder maakt. Het verhaal rondom het gevonden lijk heeft genoeg spanning. Dat de lezer ook een deel van het verhaal vanuit het slachtoffer meekrijgt geeft het verhaal iets extra’s. De ontknoping is verrassend en zie je niet direct aankomen. Helaas is de afronding van het gehele verhaal dan weer net wat minder, wordt iets te lang gerekt en bloed daardoor een beetje dood.

De witte kamer is overall een goed geschreven boek. Door de goed uitgewerkte personages kan dit debuut ook zeker het begin zijn van een mooie serie.