Openhartig en indrukwekkend

Milouska Meulens (Willemstad, Curaçao, 1973) is naast schrijver van kinderboeken vooral bekend van verschillende televisie programma's. Het autobiografische Moederland is haar romandebuut.

Wanneer haar vader in 2017 overlijdt, gaat het langzaam bergafwaarts met Milouska Meulens. Ze verliest haar baan, haar tweede huwelijk loopt op de klippen en ze belandt in een depressie. Na een zware buikoperatie besluit ze naar haar moeder te gaan om zich te laten verzorgen en op zoek te gaan naar waar ze echt thuishoort en vooral om daar over te schrijven zonder schaamte of schuldgevoel.

Dat Meulens het nodige heeft meegemaakt in haar leven tot nu toe, blijkt al uit de tijdbalk waarmee ze haar eigen verhaal begint. Dit is ook meteen de enige chronologie in haar verhaal. Liggend in een donker kamertje bij haar moeder, waar de enige prikkels die ze krijgt de bobbels en ruwe plekjes op de muur naast haar bed zijn, wisselen de verhalen in heden en verleden en tussen Nederland en Curaçao elkaar af.

De schrijfstijl van Meulens is vlot en prettig om te lezen. Ze schrijft beeldend en gebruikt mooie metaforen. Door regelmatig korte zinnen te gebruiken ontstaat er een bepaald ritme bij het lezen. Een ritme waardoor de ernst van een aantal dingen langzaam maar zeker tot je doordringt. Vervolgens schrijft ze weer beschouwend zodat je van een afstandje naar het geheel kunt kijken en je weer even op adem kunt komen. Zo lukt het haar om het verhaal nergens echt zwaar te laten worden en je soms ook even te laten glimlachen.

Hoewel ze over grote thema's schrijft, zoals racisme, discriminatie, slavernij en kindermishandeling, schuwt ze geen enkele situatie en spaart zichzelf daarin ook zeker niet. Tegelijkertijd houdt ze de lezer een spiegel voor. Hoe tolerant we ook zeggen te zijn, met een aantal van haar persoonlijke ervaringen laat ze zien dat dit zeker nog geen vanzelfsprekendheid is. Dat haar verhaal ook voor een deel het verhaal van haar broer en zussen is, is ze zich goed bewust. Haar worsteling en de beslissingen die ze hier in neemt laat ze goed zien middels de WhatsApp-berichten en de niet verstuurde brieven.

Langzaam maar zeker zie je dat door haar zoektocht en de verhalen van haar moeder, Meulens ontdekt waar ze vandaan komt en wie ze echt is en krijgt ze weer vertrouwen in de toekomst. Als lezer blijf je achter met het besef dat wat je van iemand ziet vaak niets zegt over het verhaal erachter.