Lezersrecensie
Fascinerend, een verhaal dat langzaam onder je huid kruipt
‘Verbrande suiker’ is het debuut van de in New Jersey geboren Avni Doshi (1982). Voor ze ging schrijven werkte ze als kunstcriticus en curator. In 2020 stond haar debuut op de shortlist van de Bookerprize. Luud Dorresteijn en Maaike Harkink vertaalden ‘Verbrande suiker’ in het Nederlands.
De relatie tussen hoofdpersoon Antara en haar moeder Tara is verre van goed te noemen. De eerste zin in het boek heeft de toon direct gezet “Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit plezier heb beleefd aan de ellende van mijn moeder.”
Wanneer haar moeder gaat dementeren komt bij Antara de vraag naar boven, kan en wil ik voor mijn moeder zorgen na wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Moeder en dochter blijken echter niet zonder elkaar te kunnen en Antara ontdekt dat het aftakelproces van haar moeder haar wel degelijk raakt.
“Ik zal haar met stukjes en beetjes verliezen. Uiteindelijk zal ze een huis zijn waaruit ik ben vertrokken en dat niets vertrouwds meer bevat.”
Antara wordt min of meer gedwongen om na te denken over haar eigen leven, haar huwelijk en haar toekomst om tot de conclusie te komen dat ze nooit los zal komen van haar moeder.
Avni Doshi laat Antara zelf haar verhaal vertellen. Het is in het begin wennen om haar gedachten en gevoelens te volgen. Het is duidelijk dat zij met de relatie met haar moeder worstelt maar de manier waarop ze dit verwoord blijft heel afstandelijk. Alsof ze van een afstand haar eigen situatie bekijkt en beoordeeld. Antara wisselt haar verhaal af met gebeurtenissen uit haar verleden. De overgangen lijken soms willekeurig te zijn gekozen en worden alleen aangeduid met een jaartal. Langzaam ga je als lezer zien wat voor een jeugd zij heeft gehad en krijg je begrip voor de relatie die ze nu met haar moeder heeft.
Doshi heeft een vlotte beeldende schrijfstijl met hier en daar scherpe humor. Ze weet duidelijk waar ze het over heeft en soms bekruipt je het gevoel dat er iets autobiografisch in het verhaal zit.
Wanneer heden en verleden steeds dichter bij elkaar komen, wordt het verhaal ook minder afstandelijk en kom je als lezer steeds meer in het hoofd van Antara, voel je haar onmacht en frustraties. Het einde van het verhaal is intens en mooi tegelijkertijd. Alles wat Antara lief is komt bij elkaar alsof het altijd zo heeft moeten zijn.
Verbrande suiker is een fascinerend verhaal dat langzaam onder je huid kruipt.
De relatie tussen hoofdpersoon Antara en haar moeder Tara is verre van goed te noemen. De eerste zin in het boek heeft de toon direct gezet “Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit plezier heb beleefd aan de ellende van mijn moeder.”
Wanneer haar moeder gaat dementeren komt bij Antara de vraag naar boven, kan en wil ik voor mijn moeder zorgen na wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Moeder en dochter blijken echter niet zonder elkaar te kunnen en Antara ontdekt dat het aftakelproces van haar moeder haar wel degelijk raakt.
“Ik zal haar met stukjes en beetjes verliezen. Uiteindelijk zal ze een huis zijn waaruit ik ben vertrokken en dat niets vertrouwds meer bevat.”
Antara wordt min of meer gedwongen om na te denken over haar eigen leven, haar huwelijk en haar toekomst om tot de conclusie te komen dat ze nooit los zal komen van haar moeder.
Avni Doshi laat Antara zelf haar verhaal vertellen. Het is in het begin wennen om haar gedachten en gevoelens te volgen. Het is duidelijk dat zij met de relatie met haar moeder worstelt maar de manier waarop ze dit verwoord blijft heel afstandelijk. Alsof ze van een afstand haar eigen situatie bekijkt en beoordeeld. Antara wisselt haar verhaal af met gebeurtenissen uit haar verleden. De overgangen lijken soms willekeurig te zijn gekozen en worden alleen aangeduid met een jaartal. Langzaam ga je als lezer zien wat voor een jeugd zij heeft gehad en krijg je begrip voor de relatie die ze nu met haar moeder heeft.
Doshi heeft een vlotte beeldende schrijfstijl met hier en daar scherpe humor. Ze weet duidelijk waar ze het over heeft en soms bekruipt je het gevoel dat er iets autobiografisch in het verhaal zit.
Wanneer heden en verleden steeds dichter bij elkaar komen, wordt het verhaal ook minder afstandelijk en kom je als lezer steeds meer in het hoofd van Antara, voel je haar onmacht en frustraties. Het einde van het verhaal is intens en mooi tegelijkertijd. Alles wat Antara lief is komt bij elkaar alsof het altijd zo heeft moeten zijn.
Verbrande suiker is een fascinerend verhaal dat langzaam onder je huid kruipt.
1
Reageer op deze recensie
