Wat met inkt is geschreven, blijft eeuwig bestaan…

In Kodo- De weg van de boog, nemen schrijver Bert Kouwenberg en illustrator Mark Janssen je mee naar het oude Japan. Een mysterieuze wereld vol geesten, monniken, monsters, Ninja’s en Samurai.

Kodo woont met zijn vader in het woud. Wanneer zij aan het houthakken zijn, vindt Kodo een vosje. Omdat het diertje net als hijzelf moederloos is, nemen ze het mee naar huis. Kodo en het vosje worden goede maatjes. Kodo wil graag net als zijn vader een goede Samurai worden en oefent hard om de vechtkunst onder de knie te krijgen. Hij hoopt dat wanneer hij ooit zijn vaders vijanden zal ontmoeten, hij zijn angsten weet te bedwingen, moedig zal zijn en zal vechten als een echte Samurai.

De tekst en illustraties in het boek wisselen elkaar af. Waar het verhaal ophoudt, vertelt de prent verder. Zo zien we dat Kodo een vosje vindt en lezen we vervolgens dat het diertje bij hen in huis woont. Kouwenberg noemt dit het nieuwe lezen. Tekst en prent vertellen dus om de beurt het verhaal. Het is even wennen, maar het biedt wel nieuwe mogelijkheden. Zo kun je al (voor)lezend zelf het verhaal een beetje een eigen wending geven. Iedereen ziet immers weer andere dingen in de prent.

Bert Kouwenberg heeft het verhaal van Kodo al enkele jaren terug geschreven. Het heette toen  Kodo,  zoon van de Samoerai  (Davidsfonds, 2006). Voor dit prentenboek heeft hij enkele stukken geschrapt en die op laten vullen door illustrator Mark Janssen. Op de achterkant van het boek staat adviesleeftijd zes plus. Toen het boek in zijn oorspronkelijke versie werd uitgegeven, was het leesadvies twaalf plus. Dat is nogal een verschil. Een stel mooie prenten maakt een verhaal immers niet eenvoudiger om te begrijpen. Er komen veel lastige en Japanse woorden voor in het verhaal. Deze worden in de kantlijn uitgelegd. Verder zijn er veel moeilijke zinnen en is het een erg pittig verhaal. Een kind van een jaar of zeven begrijpt nog niet veel van een wereld van de levenden en de doden, de kloof tussen leven en dood overwinnen, reïncarnatie of de verbeelding van de geest. Verder is het nogal heftig voor een kind van die leeftijd dat een vader zijn kind per ongeluk dood schiet en daarna zelfmoord pleegt.

Mark Janssen weet de Japanse sfeer enorm goed te verbeelden. De grote kleurrijke illustraties van het boek zouden zo een plekje kunnen krijgen in het Sieboldhuis, het Japanmuseum in Leiden. Hier vond enige tijd terug ook de boekpresentatie plaats. Het is echt genieten als je naar de platen met de  prachtige Japanse  landschappen, wilde dieren,  vechtende Ninja’s en het woeste water kijkt. Het is haast niet voor te stellen dat de prenten niet door een Japanse maar door een Nederlandse illustrator zijn gemaakt.

Kijk hier voor enkele prenten en het nieuwe lezen. Kinderen vertellen er hun verhaal bij de illustraties.

Het tijdstip waarop het boek verscheen, was goed gepland. In 2014 brachten Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima een bezoek aan Japan. Daardoor werd er in de media veel aandacht besteed aan de bijzondere relatie tussen Nederland en Japan. Een kinderboek over Japan mocht in 2014 dus eigenlijk niet ontbreken!