Schokkend einde laat je verbouwereerd achter

Als hoofdpersoon Anouk tijdens een personeelsfeestje in gesprek raakt met Sven raakt al snel onder de indruk van zijn uiterlijk, zijn charme en zijn voorkomendheid. Ze krijgen een relatie en Sven lijkt Mister Perfect. Toch blijft er iets knagen bij Anouk. Is hij inderdaad zo perfect als hij lijkt of zit er een addertje onder het gras. Als Sven voorstelt om samen te gaan wonen, aarzelt ze. Maar als haar tweelingzus Miranda zegt dat ze wel gek lijkt om de ideale man te laten lopen, besluit ze toch bij Sven in te trekken.

Maar dan blijkt al snel dat Sven toch anders in elkaar zit dan zij dacht. Zo blijkt Sven dol te zijn op de meeste gruwelijke en bloederige horror films, waar hij elke avond van geniet. Deze hobby lijkt onschuldig, maar wat Anouk niet weet is dat deze films Sven op ideeën brengt. Als Anouk door een ongelukje tijdelijk aan bed gekluisterd is, komt de ware aard van Sven naar boven. Het ene moment is hij zorgzaam, maar het andere moment laat hij haar volkomen aan haar lot over. Als ze na het innemen van haar medicijnen in slaap valt, wordt ze niet wakker in haar eigen slaapkamer, maar zit ze letterlijk aan bed gekluisterd in een onbekende ruimte. Daar lijkt ze zelf de hoofdrol te gaan spelen in een horrorfilm, waarin ze is overgeleverd aan de morbide fantasieën van Sven.

Het verhaal wordt verteld vanuit meerdere perspectieven en volgt verschillende tijdlijnen. Als lezer weet je daarom al veel eerder dan Anouk hoe de echte Sven in elkaar steekt. En geloof me, met die Sven wil je helemaal niets te maken krijgen. Je krijgt een inkijkje in zijn jeugd waardoor je ten dele kunt begrijpen waar zijn morbide fantasieën vandaan komen. Anouk is misschien wel wat naïef, maar in je wildste dromen verwacht je natuurlijk niet dat je onder een dak gaat wonen met een psychopaat. En Sven is er een van de ergste soort.

De schijfstijl van Karin Hazendonk in Ongenadig is helemaal niet verkeerd. Haar zinnen lopen soepel en lezen prettig, ze laat de spanning oplopen, neemt wat gas terug om daarna de spanning weer op te voeren. Tot zover eigenlijk niets aan te merken. Toch wist het verhaal me niet vol te raken. Ondanks dat Sven de meest verschrikkelijke dingen doet, lukte het me maar niet om emotioneel betrokken te raken bij de slachtoffers. En dat is jammer, want het verhaal heeft alle facetten in zich voor een gruwelijke thriller die je op het puntje van je stoel zou kunnen laten zitten. Die gruwel zit er meer dan voldoende in en is zeker niet voor tere zieltjes. Pas wanneer het verhaal ruim over de helft een sprong in de tijd maakt naar 2017, kreeg het verhaal me echt te pakken. Sven was al een creep, maar vanaf dat moment wordt het nog een graadje erger. Dan voert Hazendonk de spanning pas echt op en brengt ze het verhaal tot een schokkend einde dat je verbouwereerd achterlaat. En passant snijdt Hazendonk aan hoe een slimme psychopaat de psychische hulpverlening om de tuin kan leiden, waarna deze terug de samenleving ingestuurd wordt met alle gevolgen van dien. En dat is misschien wel het meest beangstigende van het hele verhaal.