Humorvolle feelgood met serieuze ondertoon

Ik heb geloof ik alle boeken van Danielle van Helden inmiddels wel gelezen dus toen ik Op rolletjes in de nieuw te verschijnen boeken zag, stond het al snel op mijn WIL-lijst. Ze heeft een fijne schrijfstijl en verwerkt altijd wel een thema in haar boeken. Ernstige ziekte in Het begint met een geheim, verstandelijke beperking en mantelzorg in Met een korreltje zand en dementie in Even aan mijn moeder vragen.
Die wat zwaardere thema's trekt Van Helden ook door in Op rolletjes waar hoofdpersoon Loïs denkt dat ze een relaxt bootreisje krijgt aangeboden door haar oudere zus Esmée. Maar niets is minder waar. Het is allesbehalve lekker luieren en zonnebaden. Nee, er is werk aan de winkel. Door de andere passagiers en niet te vergeten schipper Joris wordt ze volkomen uit haar comfortzone getrokken. En haar zus die alles beter lijkt te weten en direct met haar commentaar klaar staat terwijl ze zo haar best doet zorgt daarbovenop ook nog eens voor de nodige spanning!

Het is knap hoe Van Helden in een beperkt aantal pagina's Loïs een mooie groei laat doormaken. In het begin is ze een flierefluiter die zichzelf als armlastige student vooral heel zielig vindt en die zich de bemoeienissen van Esmée maar al te graag laat aanleunen. Door haar contact met Joris en de passagiers komt ze tot het inzicht dat ze eigenlijk helemaal niets te klagen heeft en dat ze zich wel eens volwassener mag gaan gedragen. Dit begrip zorgt ervoor dat ze haar zus ook in een ander daglicht gaat zien en realiseert ze zich dat ze wel eens wat dankbaarder mag zijn voor het feit dat zij na het overlijden van hun moeder de zorg voor haar kleine zusje overnam. Dat Esmée nog steeds in die moederrol is blijven hangen kan Loïs zich met haar onvolwassen gedrag ook zelf aanrekenen.

Esmée, Joris en de passagiers worden summier uitgewerkt. De een iets meer dan de ander maar voldoende voor de rol die ze in het verhaal spelen. In een kort verhaal kan dat ook bijna niet anders, omdat er simpelweg onvoldoende pagina's zijn om diep op hun gedachten en persoonlijke verhalen in te gaan.

Van Helden heeft een soepele schrijfstijl met ruimte voor serieuze onderwerpen afgewisseld met humor, waardoor het verhaal het luchtige feelgood gehalte behoudt en niet te vergeten: het happy end. Een happy end op meerdere fronten: niet alleen op het romantische vlak, maar zeker ook de liefde en betere verstandhouding tussen de twee zussen.

Als je nou denkt: dat verhaal komt me bekend voor! Dat kan kloppen. Het is eerder, in een verkorte versie, gepubliceerd in de verhalenbundel Romcomnibus nadat ze een van de winnaars van de De Zonnige Zomerwedstrijd was. Deze nieuwe versie is uitgebreider en heeft net een tikje meer diepgang.

Ik heb ervan genoten, maar van mij had Van Helden er best een volwaardige roman van mogen maken. Ik ben eigenlijk nog lang niet klaar met Loïs en Joris en hoe hun romance verder gaat. Ook Esmée zou ik veel beter willen leren kennen. Ik hoop dat ze ooit nog eens de hoofdrol gaan spelen in een nieuwe roman waarvan dit korte verhaal dan fungeert als een mooie prequel.