Goed debuut met ruimte om verder te groeien als thrillerauteur

Met haar debuutthriller Persona kruipt Soraya Vink in de huid van rechercheur Elvira Selas, die nadat ze na een undercover operatie een jaar totaal van de radar is verdwenen, nu aan de slag gaat als leider van het onderzoeksteam op de afdeling Zware Criminaliteit. De eerste zaak die op haar bordje komt is een lugubere moord. Bij het slachtoffer is haar tong uit haar mond gesneden. Dit wordt al snel gevolgd door een tweede moord waarvan bij het slachtoffer zijn pink is afgesneden. Het wordt direct duidelijk dat hier dezelfde moordenaar aan het werk is geweest, omdat bij beide slachtoffers een rouwkaart met een Latijnse tekst is aangetroffen.

Voordat ze echt aan de slag gaat, wordt ze op het matje geroepen bij Interne Zaken, die het naadje van de kous willen weten over wat zij het afgelopen jaar gedaan heeft. Ook wordt ze verplicht om op consult te gaan bij psycholoog Simon om te praten over haar tijd als undercoveragente want dat zo’n rol waar je compleet tegen je politie-eed in, samenwerkt met zware criminelen gaat je niet in je koude kleren zitten.

Hoewel Elvira als karakter interessant is en zeker haar tijd waarin ze als undercover agente infiltreerde in het drugskartel, worstelde ik een beetje met haar als persoon. Dat had met name te maken door de voor mij soms onbegrijpelijke acties die ze uitvoerde. Een paar voorbeelden: ze is altijd en overal op haar hoede, ze kijkt altijd of ze gevolgd wordt en doet er alles aan om nooit voor verrassingen te komen te staan. En dan stapt ze volkomen onbekommerd zonder al deze voorzorgsmaatregelen midden in de nacht uit de auto met alle gevolgen van dien. En waarom ga je als onderzoeksleider helemaal alleen af op belangrijke aanwijzingen, zonder deze met je team te delen? Nu komt dat wel vaker in boeken voor, maar hier zorgde het ervoor dat ik me er bijna aan ging ergeren. Aan het eind van het verhaal wordt weliswaar duidelijk waarom ze dat doet, maar tot die tijd bleef ik me daar maar over verwonderen. Ook bevreemde met het dat Elvira de functie van onderzoeksleider krijgt in een belangrijke moordzaak terwijl Interne Zaken nog onderzoek naar haar doet. Ook de dialogen kwamen soms wat onnatuurlijk op mij over.

Tot zover de kritiekpuntjes, want het debuut van Soraya Vink mag er zeker zijn. Haar schrijfstijl is prettig leesbaar met soepel lopende zinnen die, zeker in de stukjes Spaanse geschiedenis, gecombineerd worden met een bijna zakelijke journalistieke schrijfstijl. Er zijn meerdere verhaallijnen: het oplossen van de moord, Elvira’s persoonlijke zoektocht naar haar broer, waarvoor ze opnieuw zonder dat iemand daarvan op de hoogte is in de huid van haar alter ego Alba kruipt, en haar tijd als undercoveragente door middel van flashbacks en gesprekken met haar therapeut Simon. Het verhaal steekt goed in elkaar en de verschillende verhaallijnen komen op het eind mooi bij elkaar. Dan snap je ook waarom Elvira bepaalde dingen op haar manier doet. Hoewel er wel een paar gruwelijke passages zijn, is de spanning vooral psychologisch, met name de bijna paranoia die je als undercoveragente ontwikkelt: het constant op je hoede zijn en je volkomen inleven in je alter ego en je eigen persoonlijkheid compleet wegcijferen. De dunne scheidslijn tussen de onder- en bovenwereld is hier mooi in verwerkt. Ook haar liefde voor Spanje en haar kennis van de Spaanse geschiedenis komt terug in alle verhaallijnen en zeker het stukje geschiedenis over de gestolen baby’s is interessant en vooral schokkend. Zeker als je beseft dat deze praktijken zelfs nog tot 1990 plaatsvonden. De titel Persona (kort vertaald: masker) is perfect passend bij het verhaal. Want behalve Elvira zijn er nog veel meer personages die een dubbelrol spelen of niet zijn voor wie ze zich uitgeven. Iets wat zelfs geldt voor de gestolen baby’s, hoewel zij daar zelf in veel gevallen niet eens van op de hoogte zijn. Al met al een goed debuut dat Soraya VInk nog voldoende ruimte biedt om verder te groeien als thrillerauteur.