Homo homini lupus

Een doorwrochte recensie van dit epos over de ontembare Juan Guillermo en de Inuit Amaruq en hun wolven in het gewelddadige Mexico en in het ijskoude landschap van Noord-Canada is voor mij een brug te ver. Gruwelijke taferelen, intense broederliefde, rouwverwerking, trots, religieus fundamentalisme, wraak, corruptie, woeste wolven, pelsjagers, liefde en passie. Dat alles gelardeerd met encyclopedische weetjes , citaten uit de wereldliteratuur ( de auteur is erudiet en dat laat hij gulzig weten) en filosofische beschouwingen. Met de vorm: chronologisch wisselende fragmenten uit heden en verleden boet het werk niet in aan spanning en vaart. Ik kreeg een band met al die mensen die strijden om hun bestaan. Het boek verdient een hoge plaats in de wereldliteratuur.
Merijntje Gijzen verbleekt bij dit ontzagwekkende epos. En ik ga Jack London met zijn boeken over de wolfshonden herlezen.