De "Vonk"

Recensie van de Hope Harbor serie, van Irene Hannon
Bloesempad, de "Vonk"
Dit is deel negen uit de serie. Bij deze recensie betrek ik ook de delen 1 tot en met 11, want de opzet, inhoud en stijl vallen in hetzelfde patroon. Volwassenen, meestal in de categorie derrtigplus, hebben al een dramatische levensfase achter de rug. Zij zoeken een nieuwe bestemming in hun leven, aanvankelijk in de veronderstelling dit zonder een nieuwe partner te doen. Het is geen toeval, maar de hand van God die de hoofdpersonen naar een gelukkig einde voert.
Deze reeks heeft een lichte religieuze achtergrond, met in elk deel een grappig kibbelende dominee en pastoor. Ook is er een vaste rol voor een kunstenaar, die naast het schilderen in een kraam – op onregelmatige tijden- heerlijke vistaco’s bakt. Daarnaast levert hij diepzinnig, troostend of adviserend commentaar op het leven van zijn klanten. Schuilt er een door God gezonden engel in hem? Ware magie, want zijn voorspellingen over de toekomst van zijn klanten komen vaak uit. In Bloesempad is het Ashley die door een erfenis kans ziet een aandeel te kopen in het vervallen, spookachtige landgoed Edgecliff. De eigenaresse leeft zeer teruggetrokken, hoe wint ze haar vertrouwen om van het landhuis een aantrekkelijke locatie voor evenementen te maken? Haar ontmoeting met de norse hovenier op dat terrein, Jonathan, belooft weinig goeds, maar de trouwe lezer weet al dat ook deze man in het reine moet komen met zijn verleden. Zij moeten met elkaar samenwerken en direct springt er een “VONK” over. Tijdens het opknappen van de locatie ontpopt Hope Harbor zich als een hulpvaardige en voorbeeldige gemeenschap.
In mijn jeugd mocht ik wekelijks voor een dubbeltje twee boeken meenemen uit de leeszaal. Als elfjarige ontdekte ik in Groningen een bibliotheek in het gebouw van de Christelijke Jonge Mannen Vereniging, waar je gratis, allemaal bruin gekafte boeken kon lenen. Het betrof een rijke collectie Christelijke streekromans met schrijvers als Cor Bruyn, Annie Oosterbroek-Dutschun, J.J. Visser-Roosendaal, Anne de Vries en natuurlijk de uitleenkampioene Jos van Manen-Pieters. Kenmerkend voor die romans: worsteling met leven en geloof, de vondst niet zonder problemen van een geliefde, zeer bedekte termen over lijfelijke begeerte en pas op de laatste pagina’s de eerste “Kus”.
Irene Hannon lijkt het genre opnieuw te hebben uitgevonden en de Bouquetreeks op grote afstand gezet. Tot mijn eigen verbazing heb ik toch met genoegen de 11 delen gelezen. Je duikt even onder in een liefdevolle gemeenschap, dat fleurt het leven op, feel good met Hannon.
Herman Scheeper