Het glinstert op het water, het groeit aan de bomen.

Het melkmeisje is het laatste boek van Matthias Rozemond. Een historische roman over de schilder Johannes Vermeer.
Vermeer wordt in zijn jonge jaren verliefd op Catharina Thins.
Ze hebben een verschillend geloof en komen ook nog eens uit een ander milieu. Johannes komt uit een arm gezin en Catharina uit een welgestelde familie, haar moeder ziet dan ook niets in de romance van deze twee. Toch trouwen ze als Johannes dan ook nog eens een zedenschets schildert met daarop een koppelaarster, een hoertje en een klant dan heb je de poppen aan het dansen. Vooral omdat deze figuren herkenbaar zijn geschilderd. Maria Thins is de koppelaarster, Catharina het hoertje, de klant haar broer Willem en Johannes zelf kijkt toe vanaf de linkerkant van het schilderij. Delft is te klein en Johannes wordt verbannen naar de Herberg van zijn moeder.
Daarna wordt het verhaal uitgebouwd en wordt er verteld hoe hij daarna het melkmeisje heeft geschilderd. Het verhaal wordt aan de hand van drie hoofdpersonen verteld die om de beurt per hoofdstuk als verteller aantreden. Door de dienstbode Tanneke. Door Johannes een typische schilder, klungelig, onstandvastig en onbeholpen in sociale situaties. En door Catharina die zich vooral veel zorgen maakt hoe het allemaal toch weer goed moet komen.
Het verhaal is wat traag en regelmatig is niet duidelijk wie er nu aan het woord is. Dit komt waarschijnlijk omdat de verschillende vertellers niet echt hun eigen stem hebben. De hoofdstukken zijn niet al te lang dat leest wel prettig. Het verhaal is wel goed zeker met wat er bekend is over Vermeer. Ik ben er niet erg door geraakt maar heb het boek toch met plezier gelezen. Op een bepaald punt raakte een beschrijving mij wel! Op blz. 224 bekijkt Johannes het Puttertje en beschrijft het schilderijtje. Hier kan ik mij helemaal in vinden want toen ik dit "paneeltje" voor het eerst in het echt in het Mauritshuis zag was ik er niet bij weg te slaan zo overweldigend mooi. Ik was echt ontroerd toen ik deze beschrijving van Johannes las.
Het is interessant om te lezen hoe de schrijver de uitleg van Benjamin Binstock de kunsthistoricus over de koppelaarster in het verhaal heeft verwerkt. Melkmeisje is een redelijk boek met sporadisch ontroerende zinnen, zoals : Op blz. 159 over verdriet.
"En juist daarom is het er altijd, het glinstert op het water, het groeit aan de bomen, het ligt op het puntje van de tong."