Realistisch, maar niet kwetsbaar

Marit Brugman is vijf jaar geleden een half jaar lang in een eetstoorniskliniek opgenomen om van haar anorexia te af te komen. Over haar tijd in die kliniek heeft ze nu het boek Friet in de kliniek geschreven.

Friet in de kliniek voelt niet echt aan als een doorlopend verhaal, maar als korte episodes uit Marits tijd in de kliniek.Het boek geeft met 112 pagina's ook niet de ruimte voor een lang en diepgaand verhaal, maar schiet met de ruimte die het heeft tekort. Als lezer kom je daarin niet mee op de rijdende trein waar Marit zelf wel op is gestapt. In sneltreinvaart is Marit 'hersteld' van haar eetstoornis en mag ze de kliniek alweer verlaten. 

Het hangt samen met de hoeveelheid pagina’s die het boek telt, maar heel diepgaand en kwetsbaar wordt de Marit uit het verhaal niet. Telkens als er een kwetsbare Marit verschijnt, wordt de lezer met een luchtige opmerking weer heel snel en ver van de kwetsbare kant verwijderd. De uitgever raakt met de woorden 'positief' en 'luchtig' op zich wel de kern van het verhaal, maar hiermee wordt niet de kern van de ziekte geraakt. De harde werkelijkheid die een eetstoornis met zich meebrengt is soms zichtbaar, maar niet voelbaar. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld PAAZ van Myrthe van der Meer, waarin je als lezer echt kennis leert maken met een PAAZ-afdeling. 

Opvallend genoeg zet Brugman andere personages wel heel kwetsbaar neer, zoals haar opa in zijn laatste strijd, haar vader tijdens zijn depressie en haar groepsgenoot Louise die een zelfmoordpoging doet. Het lijkt daarom alsof Marit ver van haar eigen kwetsbare ik blijft, door anderen kwetsbaarder te maken. Onbewust past dit eigenlijk heel goed binnen het plaatje van een karaktertrek van een anorexiapatiënt.

Marit Brugman beschrijft in haar boek ook de mensen om haar heen, zoals familie, vrienden en groepsgenootjes. Dit is ook logisch, want een eetstoornis heb je niet alleen en overwin je ook niet alleen. Er worden dan ook heftige uitspraken of gedragingen van groepsgenootjes besproken. Frappant is dan ook dat er nergens in het boek vermeld wordt of dat deze personages geanonimiseerd zijn of toestemming hebben gegeven voor het publiceren. 

Friet in de kliniek laat een realistisch beeld zien van het leven met een eetstoornis. Het is een zware ziekte, waar door de buitenwereld vaak veel te licht over gedaan wordt. Marit vergelijkt het in haar boek met kanker, een vergelijking die zeker doel treft. Anorexia is namelijk net als kanker een ziekte die je moet overwinnen en die jou, maar ook jouw omgeving overkomt. In het algemeen wordt er veel te makkelijk over deze ziekte gedaan en het is daarom heel goed dat Brugman er met dit boek aandacht aan besteedt. Wat dat betreft zou iedereen dit boek dan ook moeten lezen!