Prachtige proza

Samen met haar twee ouders zusjes Zara en Houda en haar moeder is de twaalfjarige Nour op de vlucht. Zij willen naar de Spaanse conclave Ceuta in Marokko, omdat Nours moeder daar haar echtgenoot, Nours vader heeft ontmoet, en er goede herinneringen kleven aan die tijd. Nours vader leeft niet meer, hij is gestorven in New York, waar het gezin heeft gewoond en waar Nour is geboren. Na de dood van Nours vader besluit moeder met haar dochters terug te gaan naar het thuisland Syrië. Een land waar Nour amper kan wennen, omdat ze de cultuur slecht kent en ook de taal amper spreekt.
Als de bommen beginnen te vallen beseft Nours moeder dat ze weg moeten. En zo begint de lange tocht naar Ceuta, samen met een vriend van vader.
Parallel aan het verhaal over de vlucht loopt het verhaal in een verhaal: de 1001-achtige vertelling van een dapper meisje uit de 122 eeuw, dat in een andere tijd dezelfde reis maakte die Nour aflegt.
Deze Rawiya is een voorbeeld voor Nour, al heeft zij het idee dat zijzelf niet zo dapper is als Rawiya. Maar vader, baba, vertelde haar altijd over hoe hij Rawiyah in zijn dochter zag, dus Rawiya is een dierbaar karakter voor Nour.
Het verhaal over Nour wordt vooral beschreven vanuit het gevoel van Nour, en niet zozeer als verschrikkelijke gebeurtenis. 
De schrijfster heeft een waar kunststukje neergezet door deze twee verhalen min of meer met elkaar te verweven. Hoewel ik het verhaal niet zo superb vond, vond ik de poetische wijze waarop het verhaal is neergezet, en de vertelsels over Rawiya echt heel mooi gedaan.
Daarom van mij vier sterren voor het verhaal.
Het enige vervelende aan het luisterboed vond ik dat de overgang tussen de verhalen die elkaar afwisselden slecht gedaan. Vaak was ik al drie zinnen verder voordat ik besefte dat ik nu weer in het verhaal van Rawiya danwel van Nour zat.