Terug naar het verleden

De kaft van het boek spreekt mij niet zo heel erg aan. De kleur blauw is mooi, maar de tekening zelf vind ik wat robotachtig aandoen. De vogel lijkt voor mij wel een soort paard van Troje.
Het boek begint in een moment vol actie: rennen, pijnscheuten van klappen, vallen, angstig, ondergronds... dat belooft wat. Na deze spannende intro gaan gaat het boek terug naar een maand eerder, naar hoe het allemaal begonnen is.
Erik en Zoë zijn buren en dikke vrienden. Voor een geschiedenisopdracht met als thema “de tweede wereldoorlog” besluiten zij onderzoek te doen in de duinen, op zoek naar nog verborgen bunkers van de zogenaamde Atlantik linie. Zo’n bunker vinden ze, maar er gebeuren daar vreemde en onverklaarbare zaken. Erik vindt daar een mysterieuze ring met een vreemd zegel dat doet denken aan oude heidense tijden.
Later besluiten ze terug te gaan om de bunker nader te bekijken en de geschiedenisopdracht uit te werken en de bandleden van Eriks band Bend-It, sluiten zich bij de groep aan. Voordat je het weet zit je weer midden in het avontuur dat Erik, Zoë, Matthijs en Jerry beleven.
Het boek leest als een trein, mede door de korte hoofdstukjes. De situaties lopen afgezien van een paar ‘spring’momenten naadloos in elkaar over. De vier komen in een bizarre situatie terecht. In de eerdergenoemde bunker bevindt zich een soort portaal terug naar het verleden. Grappig is om als lezer te beseffen dat zij soms in 1944 zitten maar de karakters dit pas heel laat in het verhaal lijken te ontdekken.
De karakters worden heel goed beschreven en mede daardoor gaat het verhaal echt leven. Je komt iets meer te weten over de situatie tussen Erik en zijn vader. Dit heeft een duidelijke functie, zo blijkt later in het verhaal. Leuk ook dat de muzikale kant van Erik goed beschreven wordt met technische termen. Ik kan zien dat dit stukje voor rekening van Maarten Bruns komt.
Wat mij opvalt aan de schrijfstijl is dat het taalgebruik heel hedendaags vlot is zonder dat de auteurs gebruik hoeven te maken van krachttermen die je steeds vaker lijkt tegen te komen in jeugdboeken. En toch wordt het nergens slap of zoetsappig. Het kán dus wel, zo bewijst dit verhaal.
Al met al heb ik genoten van het boek. Ik vind het een absolute aanrader.
Het enige minpunt aan het verhaal vond ik het zeer abrupte einde. Geen uitloop van het verhaal, of hoe het verder gaat tussen Merel en Erik. Dat is jammer. Niettemin van mij: vier sterren!