Losse draadjes

Lotta Magnusson groeide op in Zweden. Na een carrière in de financiële sector in Stockholm verhuisde ze in 1999 naar Nederland. Hier werkt ze als scenarioschrijver. Kind van duizend meren is haar debuutroman. Deze maakt deel uit van een trilogie over mensen die in een weeshuis zijn opgegroeid, naar een idee van Elle van Rijn.

Het is 1967. Vijf jaar geleden, kort voor haar eindexamen is Maria gevlucht uit het weeshuis waar ze is opgegroeid. Ze had net ontdekt dat Maria haar echte naam is en dat ze uit handen moet blijven van de organisatie achter het weeshuis, die haar alleen kent als Cecile. Inmiddels werkt ze als journalist bij een groot dagblad en woont ze samen met Oscar. Aan haar achtergrond besteedt ze zo min mogelijk aandacht. Dan ontvangt ze een pakje dat lijkt te verwijzen naar haar afkomst. De zoektocht naar haar familie brengt haar naar Zweden. En passant legt ze misstanden in Zweden bloot.

Kind van duizend meren houdt het midden tussen een thriller en een feelgood. De gebeurtenissen worden verteld in wisselend perspectief van Maria (in de ik-vorm) en Rita (derde persoon).
Het leest vlot en het is een spannend verhaal (al laten sommige ontwikkelingen zich vrij gemakkelijk voorspellen). Helaas worden niet alle verhaallijnen uitgewerkt en afgemaakt, waardoor losse draadjes blijven hangen. Het boek moet het meer hebben van de spanningsopbouw dan van de schrijfstijl. In die zin wordt het genre ‘literatuur’ niet helemaal waargemaakt. Een krappe drie sterren.