Lezersrecensie
Rake observaties
Beatriz Serrano (Spanje, Madrid 1989) is journalist en presentator. El discontento (2023) is haar debuutroman. In 2025 verscheen Ontevreden, uit het Spaans vertaald door Lies Doms.
De ik-figuur, Marisa, is 32. Ze werkt als head of creative strategy bij een reclamebureau. Het bijbehorende salaris stelt haar in staat zich luxe te permitteren. Intussen verkeert Marisa in een depressie en heeft ze ernstige angststoornissen. Iedere dag sleept ze zich naar haar werk. Hoewel ze goed is in wat ze doet, vindt ze haar werk - het creëren van onechte behoeften - zinloos en inhoudsloos. Ze haat haar collega’s met wie alleen inhoudsloze gesprekken zijn te voeren. Het ergste van alles is de verplichting die haar werk met zich meebrengt. Dag na dag, week na week, maand na maand. De kunst van het kantoortje spelen - doen alsof je druk en belangrijk bent, onderhandelen over deadlines en je intussen zoveel mogelijk aan alles onttrekken - beheerst ze tot in de finesses. Ze houdt zich op de been met pillen en alcohol en vrolijke Youtube-filmpjes. Ook haar privéleven is inhoudsloos en eenzaam.
Wanneer ze tijdens een verplicht teambuildingsweekend constateert dat haar collega’s zich gebakken lucht laten verkopen door een goeroe, gaat ze in de overtreffende trap en loopt het gierend uit de hand.
Ontevreden beslaat een periode van enkele weken. Behalve de gevoelde uitzichtloosheid van de situatie van Marisa worden ook de worstelingen van enkele andere jonge vrouwen aangestipt. Beatriz Serrano beschrijft rake observaties met humor en vooral cynisme. Het taalgebruik is direct, we zijn deelgenoot van de gedachten van Marisa. De veelvuldige herhaling moet de uitzichtloosheid benadrukken, maar gaat na verloop van tijd wat tegenstaan.
Verder dan observaties komt het niet. Hoewel deze goedopgeleide vrouwen zich voorstellen zelfstandig en onafhankelijk te zijn, zijn ze niet bij machte zelf het heft in handen te nemen. Daardoor blijft het verhaal wat oppervlakkig.
De ik-figuur, Marisa, is 32. Ze werkt als head of creative strategy bij een reclamebureau. Het bijbehorende salaris stelt haar in staat zich luxe te permitteren. Intussen verkeert Marisa in een depressie en heeft ze ernstige angststoornissen. Iedere dag sleept ze zich naar haar werk. Hoewel ze goed is in wat ze doet, vindt ze haar werk - het creëren van onechte behoeften - zinloos en inhoudsloos. Ze haat haar collega’s met wie alleen inhoudsloze gesprekken zijn te voeren. Het ergste van alles is de verplichting die haar werk met zich meebrengt. Dag na dag, week na week, maand na maand. De kunst van het kantoortje spelen - doen alsof je druk en belangrijk bent, onderhandelen over deadlines en je intussen zoveel mogelijk aan alles onttrekken - beheerst ze tot in de finesses. Ze houdt zich op de been met pillen en alcohol en vrolijke Youtube-filmpjes. Ook haar privéleven is inhoudsloos en eenzaam.
Wanneer ze tijdens een verplicht teambuildingsweekend constateert dat haar collega’s zich gebakken lucht laten verkopen door een goeroe, gaat ze in de overtreffende trap en loopt het gierend uit de hand.
Ontevreden beslaat een periode van enkele weken. Behalve de gevoelde uitzichtloosheid van de situatie van Marisa worden ook de worstelingen van enkele andere jonge vrouwen aangestipt. Beatriz Serrano beschrijft rake observaties met humor en vooral cynisme. Het taalgebruik is direct, we zijn deelgenoot van de gedachten van Marisa. De veelvuldige herhaling moet de uitzichtloosheid benadrukken, maar gaat na verloop van tijd wat tegenstaan.
Verder dan observaties komt het niet. Hoewel deze goedopgeleide vrouwen zich voorstellen zelfstandig en onafhankelijk te zijn, zijn ze niet bij machte zelf het heft in handen te nemen. Daardoor blijft het verhaal wat oppervlakkig.
1
Reageer op deze recensie
